Facebook

Eekhoorn (Sciurus vulgaris) Het nieuwe jaar begon leuk, er kwam een eekhoorntje op bezoek in de tuin. We zien dit zoogdiertje, knaagdiertje, maar zelden. Het was een rode of gewone eekhoorn, in Nederland komt immers maar een soort voor. Tussen de 20 en 28 cm lang is ie, 250 tot 350 gram zwaar weegt ie. De grote staart ontgaat natuurlijk niemand, evenzo de oorpluimen. De eekhoorn is in staat enorme sprongen van tak tot tak of boom tot boom te maken. De staart is daarbij een belangrijk lichaamsdeel, want deze fungeert als roer om te sturen en houdt het lichaam in balans. Bij regen of zon gebruikt de eekhoorn zijn staart als paraplu of parasol. De oorpluimen doen dienst als een soort oorwarmer, in de winter zijn de pluimen een stuk langer dan in de zomer.

Pimpelmees (Cyanistes caeruleus) Wat zijn ze content met hun tuinvogelpindakaas, ze lusten er wel pap van. En dan bedoel ik met name de pimpelmeesjes. Hier zie je er een op zijn schat staan, bereid om hem zonodig te verdedigen. Ook het roodborstje en de koolmees durft het kopje in de pot te stoppen. Dat doen ze snel en angstig want het overzicht naar de hemel missen ze niet graag.

Wilde Zwaan (Cygnus cygnus) Zo midden in de winter kun je deze grote zwaan in kleine aantallen hier tegen komen. Ze zitten niet dik, zeker niet met deze zachte winter. Bovendien zitten ze vooral in het noorden van ons land. Een echte wintergast alhoewel er de laatste jaren enkele (2) broedgevallen bekend zijn. In de winter verblijven tussen de 2 en 7 duizend vogels in ons land.

Maan (Luna) Was dat nu ook al nepnieuws gisteravond? Of heb ik niet goed gekeken? Iets over achten meende ik wel iets ongewoons te zien rechts onder bij de maan maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Deze foto is wat later gemaakt en laat een perfect rond egaal verlicht bolletje zien. De maan is met zijn diameter van ca. 3500 km een van de 5 grootste manen van ons zonnestelsel lees ik op internet, of is dat achterhaald en zijn er ondertussen al meer grote gespot?

Wilde Zwaan (Cygnus cygnus) Een wilde zwaan is niet graag helemaal alleen en wil daarom wel eens bij knobbelzwanen rond hangen. Knobbelzwanen genoeg hier, die wilde is hier de grote uitzondering. Even groot zijn ze maar de wilde is veel slanker. Moet ook wel want het is een echte trekker en waarom veel gewicht mee nemen op de lange reis.

Wilde Zwaan (Cygnus cygnus) Niet alleen de slankheid is een goed onderscheid met de knobbelzwaan, de snavel nog veel meer natuurlijk. De wilde zwaan heeft net als de kleine zwaan veel geel op de snavel van de verder diep zwarte snavel. De wilde heeft nog meer geel dan de kleine. Hier is goed te zien dat het geel verder loopt dan de neusgaten, bij de kleine komt het geel niet zo ver.

Slechtvalk (Falco peregrinus) Niet de eerste keer dat ik in De Matjens een slechtvalk tegen kwam. Vorige week dus weer en wel zowat op dezelfde plek. Kennelijk zijn ze trouw aan hun jachtgebieden en komen daar trouw jarenlang naar toe.

Kolgans (Anser albifrons) Heel veel kolganzen in De Matjens vorige week. Of was het in De Maatjes, want ze zaten meestentijds op Belgisch grondgebied. Ik zag er geen rietganzen tussen. Brandganzen zie ja daar ook al heel weinig. In Nederland wordt geschat dat er nog geen 1000 paartjes broeden. Een kleine miljoen trekken er door en in de winter overblijven er ook een kleine miljoen. Genoeg om ze op verschillende plaatsen tegen te komen.

Kolgans (Anser albifrons) Heel veel kolganzen in De Matjens vorige week. Of was het in De Maatjes, want ze zaten meestentijds op Belgisch grondgebied. Ik zag er geen rietganzen tussen. Brandganzen zie ja daar ook al heel weinig. In Nederland wordt geschat dat er nog geen 1000 paartjes broeden. Een kleine miljoen trekken er door en in de winter overblijven er ook een kleine miljoen. Genoeg om ze op verschillende plaatsen tegen te komen.

Roodhalsgans (Branta ruficollis) Voor de vogelliefhebber is dit een spannende foto. Wie ziet waarom?

Roodhalsgans (Branta ruficollis) Deze mooie vrij kleine gans is geen Europese broedvogel. Ze zijn in Europa alleen in de winter waar te nemen. De broedgebieden liggen op de koude Midden-Siberische toendra's. De vogels vertrekken eind september en overwinteren rond de Zwarte Zee, Kaspische zee en het Oeralmeer. In Europa bevinden de grootste concentraties zich in Roemenië en Bulgarije. In Nederland is de roodhalsgans een vrij zeldzame wintergast, slechts enkele hebben een slecht kompas en vliegen te ver door. Men schat dat de wereldpopuliatie ca. 50.000 groot is. Ze leven dan een vegetarisch menu van grassprieten, jonge scheuten van veenpluis en andere groene plantendelen. In de winter ook oogstresten op akkers en gras op voedselrijke weilanden en soms waterplanten. Ze hebben een opvallend klein snaveltje.

Roodhalsgans (Branta ruficollis) Ik heb geen ringen gezien. Volgens mij echte wilde exemplaren.

Roodhalsgans (Branta ruficollis) Samen eten, lekker dicht bij elkaar, doet me aan een familieband denken. Het hele kleine snaveltje moet veel uren maken op een dag.

Brandgans (Branta leucopsis) Een goede vluchtfoto maken valt nog niet mee. Niet alleen is een korte sluitertijd nodig, de vogels moeten ook liefst naar je toe komen vliegen en dat doen ze meestal niet. Deze brandjes een keer wel. De brandgans is op weg om de Kolgans voorbij te streven als talrijkste in Noordwest-Europa overwinterende gans. Ook in Nederland zijn de aantallen enorm gestegen, met in sommige winters meer dan 800.000 exemplaren, overeenkomend met 80% van de flyway-populatie.

Brandgans (Branta leucopsis) 216. Als een vleugel zo mooi gestrekt wordt zijn alle veren en veertjes best goed te zien. Wat een vernuftig instrument is zo'n vleugel toch. Zeker ook bij deze ganzen want het zijn prima vliegers. Ik heb eens geprobeerd al die veertjes te tellen. Ik kwam op ca. 216. Wie kent het echte aantal?

Zwarte Rotgans (Branta bernicla nigricans) Dit is niet zo maar een ganzenfoto zal de echte vogelaar herkennen. Wie ziet de clou?

Zwarte Rotgans (Branta bernicla nigricans) Eerder liet ik deze zeldzame gans zien in een zoekplaatje, hier nu veel duidelijker in beeld. Hij is tussen de vele zwartbuikrotganzen te vinden door te letten op het echte wit op de flank en de dikkere witte halsband die ook verder achter in de hals door loopt. Ook de rug en buik zijn zwarter dan bij de gewone rotgans. De Zwarte Rotgans broedt in Oost-Siberie, Alaska en Noordwest Canada. De eerste Zwarte Rotgans in Nederland werd gezien in 1974. De laatste jaren zijn er jaarlijks enkele tientallen waarnemingen in ons land. De meeste waarnemingen op de Waddeneilanden, de Zeeuwse delta, de kop van Noord- Holland en in het Lauwersmeergebied. In Belgie is de soort nog een echte zeldzaamheid.

Zwarte Rotgans (Branta bernicla nigricans) Eerder liet ik deze zeldzame gans zien in een zoekplaatje, hier nu veel duidelijker in beeld. Hij is tussen de vele zwartbuikrotganzen te vinden door te letten op het echte wit op de flank en de dikkere witte halsband die ook verder achter in de hals door loopt. Ook de rug en buik zijn zwarter dan bij de gewone rotgans. De Zwarte Rotgans broedt in Oost-Siberie, Alaska en Noordwest Canada. De eerste Zwarte Rotgans in Nederland werd gezien in 1974. De laatste jaren zijn er jaarlijks enkele tientallen waarnemingen in ons land. De meeste waarnemingen op de Waddeneilanden, de Zeeuwse delta, de kop van Noord- Holland en in het Lauwersmeergebied. In Belgie is de soort nog een echte zeldzaamheid.

Zwarte Rotgans (Branta bernicla nigricans) Eerder liet ik deze zeldzame gans zien in een zoekplaatje, hier nu veel duidelijker in beeld. Hij is tussen de vele zwartbuikrotganzen te vinden door te letten op het echte wit op de flank en de dikkere witte halsband die ook verder achter in de hals door loopt. Ook de rug en buik zijn zwarter dan bij de gewone rotgans. De Zwarte Rotgans broedt in Oost-Siberie, Alaska en Noordwest Canada. De eerste Zwarte Rotgans in Nederland werd gezien in 1974. De laatste jaren zijn er jaarlijks enkele tientallen waarnemingen in ons land. De meeste waarnemingen op de Waddeneilanden, de Zeeuwse delta, de kop van Noord- Holland en in het Lauwersmeergebied. In Belgie is de soort nog een echte zeldzaamheid. Hier op de voorgrond nog een jonge hybride vogel.

Zwarte Rotgans (Branta bernicla nigricans) Eerder liet ik deze zeldzame gans zien in een zoekplaatje, hier nu veel duidelijker in beeld. Hij is tussen de vele zwartbuikrotganzen te vinden door te letten op het echte wit op de flank en de dikkere witte halsband die ook verder achter in de hals door loopt. Ook de rug en buik zijn zwarter dan bij de gewone rotgans. De Zwarte Rotgans broedt in Oost-Siberie, Alaska en Noordwest Canada. De eerste Zwarte Rotgans in Nederland werd gezien in 1974. De laatste jaren zijn er jaarlijks enkele tientallen waarnemingen in ons land. De meeste waarnemingen op de Waddeneilanden, de Zeeuwse delta, de kop van Noord- Holland en in het Lauwersmeergebied. In Belgie is de soort nog een echte zeldzaamheid.

Witbuikrotgans (Branta bernicla hrota) In Nederland komen in de winter een drietal rotganzen voor. De algemene zwartbuikrotgans, de zeldzame witbuikrotgans en de zeldzame zwarte rotgans. De zwarte liet ik al zien, nu is de witbuikrotgans aan de beurt. Deze komt soms in kleine aantallen aan de kust voor, vooral bij strenge winters. Er zijn ooit ca. 850 vogels hier geteld wat staat voor eentiende van de totale wereldpopulatie, zo klein is zo'n vogelsoort dus!. Die 850 was uitzonderlijk, meestal zijn het er geen of een slechts een tiental. Ikzelf kwam ze tegen op de noordzeedijk bij Westkapelle. Na enige verdieping in de rotganzensoorten is de herkening goed te doen. Deze witbuik is inderdaad veel witter op flank en buik en de overgang tussen donkere hals en lichtere borst is duidelijk. Ook in de vlucht, hier boven de Noordzee, is de lichte buik goed te zien.

Witbuikrotgans (Branta bernicla hrota) In Nederland komen in de winter een drietal rotganzen voor. De algemene zwartbuikrotgans, de zeldzame witbuikrotgans en de zeldzame zwarte rotgans. De zwarte liet ik al zien, nu is de witbuikrotgans aan de beurt. Deze komt soms in kleine aantallen aan de kust voor, vooral bij strenge winters. Er zijn ooit ca. 850 vogels hier geteld wat staat voor eentiende van de totale wereldpopulatie, zo klein is zo'n vogelsoort dus!. Die 850 was uitzonderlijk, meestal zijn het er geen of een slechts een tiental. Ikzelf kwam ze tegen op de noordzeedijk bij Westkapelle. Na enige verdieping in de rotganzensoorten is de herkening goed te doen. Deze witbuik is inderdaad veel witter op flank en buik en de overgang tussen donkere hals en lichtere borst is duidelijk. Ook in de vlucht, hier boven de Noordzee, is de lichte buik goed te zien.

Rotgans ofwel Zwartbuikrotgans (Branta bernicla bernicla) Na de zwarte en de witbuik is nu de zwartbuik aan de beurt. Ze hadden hem net zo goed, of misschien wel beter, bruinbuikrotgans kunnen noemen. Deze soort overwintert in grote aantallen in Noordwest-Europa en vooral in ons land. Broeden doen ze in het noordwesten van Rusland en West Siberie. De vluchtfoto laat nu eens niet wegvliegende ganzen zien maar een groepje dat aansluit bij een eerder gelande groep. Goed is het terug slaan van de vleugels te zien om te remmen.

Rotgans ofwel Zwartbuikrotgans (Branta bernicla bernicla) Na de zwarte en de witbuik is nu de zwartbuik aan de beurt. Ze hadden hem net zo goed, of misschien wel beter, bruinbuikrotgans kunnen noemen. Deze soort overwintert in grote aantallen in Noordwest-Europa en vooral in ons land. Broeden doen ze in het noordwesten van Rusland en West Siberie. De vluchtfoto laat nu eens niet wegvliegende ganzen zien maar een groepje dat aansluit bij een eerder gelande groep. Goed is het terug slaan van de vleugels te zien om te remmen.

Rotganzen (Branta bernicla) Darwin schreef er als eerste wetenschappelijk over. Als een familie zich opdeelt en ver op reis gaat en daar gedurende de vruchtbare tijd heel langdurig geisoleerd raakt, dan doet de evolutie zijn werk en ontstaan door dna-foutjes nieuwe onderscheidelijke kenmerken. Zo stel ik me voor dat Branta bernicla zich opsplitste. Naar Rusland en West Siberie om bernicla te blijven, naar Spitsbergen, Groenland en Noordoost Canada om hrote te worden en naar Noordoost Siberie, Alaska en Noordwest Canada om nigricans te worden. Zijn dat nu geheel nieuwe soorten geworden of slechts ondersoorten, die discussie schijnt nog te lopen onder de wetenschappers. - Zwartbuikrotgans - Branta bernicla bernicla; overwintert in grote aantallen in Noordwest-Europa. - Witbuikrotgans - Branta bernicla hrota; overwintert in Denemarken, Noordoost Engeland, Ierland en de Atlantische kust van de Verenigde Staten. - Zwarte Rotgans - Branta bernicla nigricans; overwintert aan de westkust van de Verenigde Staten.

Buizerd (Buteo buteo) Echt maar hoogst zelden maak ik mee dat een buizerd me een echt goede kans geeft om te fotograferen. Hier gebeurde dat wel. Ik was in de auto ganzen aan het bekijken komt ineens deze buizerd op een meter of 15 op een weipaal zitten. Geheel niet geïnteresseerd in ons, de blik gefocused op iets dat wij niet zagen.

Buizerd (Buteo buteo) Deze buizerd gaf nog een kleine show precies kijken weg. Net zoals uilen doen bewoog de kop horizontaal en verticaal op en neer met de ogen gefocused op ....? Op die manier kan nog beter de diepte, de afstand worden bepaald van een mogelijke prooi. Had dit gedrag bij een buizerd niet eerder gezien.

Buizerd (Buteo buteo) Als ie dan een keer goed blijft zitten kan er ook wel een dichtbij portretje af dacht ik. Het uiterlijk van deze buizerd is heel algemeen meen ik, veel familieleden lijken op hem, een doorsnee geval.

Spreeuw (Sturnus vulgaris) Deze foto is deze week gemaakt. Het broedseizoen komt er aan en meneer moet indruk gaan maken op de vrouwen. Dat lukt hem vast wel gezien alle kleurtjes die hij showt. Zelfs op zijn snavel zien we drie kleuren. Vulgaris kreeg ie mee als naamplaatje, staat dat voor grof/plat/ordinair? Zal wel meer slaan op algemeen maar wat mij betreft niet op heel gewoon.

Zwarte specht (Dryocopus martius) Ik twijfel er niet aan, een beetje vogelaar heeft genoeg aan dit silhouet. De imposante grote zwarte specht is de enige vogel in Nederland die ervoor in aanmerking komt. Zie je dit dan heb je wellicht eerder al zijn krachtige roep gehoord. Die roep draagt ver, echt ver.

Zwarte specht (Dryocopus martius) De meesten zullen wel door hebben gehad dat mijn vorige foto verkregen was door bij de afwerking een aantal schuifjes van het bewerkingsprogramma helemaal verkeerd in te stellen. De onjuiste kleurstelling geeft sfeer maar is oneigenlijk. Bij de foto nu staan alle schuifjes op de juiste plaats.

Zwarte specht (Dryocopus martius) Zo wil je deze gigant nog wel eens te zien krijgen. Op grote afstand, tegen een dode boom. In de regel hebben ze jou eerder gezien dan jij hen. En dan gaan ze in de regel gauw aan de andere kant van de boom zitten, lekker weer uit het zicht. Hier was ik haar voor. Weinig rood op de kruin, daarom een vrouwtje.

Zwarte specht (Dryocopus martius) Gisteren liet ik het vrouwtje zien met slechts weinig rood op de kop. Nu het mannetje waarbij het rood door loopt tot vlak aan de imposante snavel. Een gemakkelijk kenmerk is dat rood op de kop.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Op dertig januari kwam ik een vluchtje van acht boomleeuwerikken tegen. Heel vroeg lijkt me dat. Ze zijn onmiskenbaar. De grote witte oogstreep valt op maar de donkerbuine en witte tekening op de vleugelrand voorbij de vleugelbocht is erg typisch. Ook de zang is goed herkenbaar en heel mooi. De vogel dankt zijn latijnse naam aan zijn liedje 'lullula'. Onomatopee noemen ze zo'n naamgeving.

Sperwer (Accipiter nisus) Plotseling kwam ie laag over de grond aan gevlogen langs een heg met daarin verschillende meesjes en vinken. Abrupt werd afgeremd en een positie ingenomen in een boom bij de heg. Hier valt wat te halen moet hij hebben gedacht. Hij, denk ik, want dit is volgens mij een eerstejaars mannetje. Ik meen het eerste oranje op de borst te zien?

Sperwer (Accipiter nisus) Zie je dat takje dat door de staartveren steekt? En dat takje klem onder de rechter vleugel? Typisch voor deze rauwdouwer denk ik. In jachtmode vliegt ie door heggen waarin nauwelijks doorgangen zijn en gaat ie zitten op plekken waar nauwelijks plek is. De veren kunnen kennelijk een stootje hebben.

Dansmug/Vedermug (Chironomidae spec.) En opeens uit het niets zijn ze daar weer, honderden mugjes, hele zwermen boven de skimmia, opgelicht door het zonlicht. Een lijfje van slechts 2 mm groot en bij de mannetjes op de kop 1,5 mm grote geveerde antennes, vandaar ook de naam vedermug. Zo klein, zo beweeglijk, natuurlijk moeilijk te fotograferen maar enkele mugjes zijn toch nog wel een beetje herkenbaar zo vliegend. Twee jaar terug zag ik dit verschijnsel ook al, een week eerder toen. Ik heb toen een mugje gevangen en onder de loep gefotografeerd. Mooi zijn ze niet echt, de overblijfselen van het tweede stel vleugels, de knotsen, zijn erg goed te zien.

Dansmug/Vedermug (Chironomidae spec.) En opeens uit het niets zijn ze daar weer, honderden mugjes, hele zwermen boven de skimmia, opgelicht door het zonlicht. Een lijfje van slechts 2 mm groot en bij de mannetjes op de kop 1,5 mm grote geveerde antennes, vandaar ook de naam vedermug. Zo klein, zo beweeglijk, natuurlijk moeilijk te fotograferen maar enkele mugjes zijn toch nog wel een beetje herkenbaar zo vliegend. Twee jaar terug zag ik dit verschijnsel ook al, een week eerder toen. Ik heb toen een mugje gevangen en onder de loep gefotografeerd. Mooi zijn ze niet echt, de overblijfselen van het tweede stel vleugels, de knotsen, zijn erg goed te zien.

Dansmug/Vedermug (Chironomidae spec.) En opeens uit het niets zijn ze daar weer, honderden mugjes, hele zwermen boven de skimmia, opgelicht door het zonlicht. Een lijfje van slechts 2 mm groot en bij de mannetjes op de kop 1,5 mm grote geveerde antennes, vandaar ook de naam vedermug. Zo klein, zo beweeglijk, natuurlijk moeilijk te fotograferen maar enkele mugjes zijn toch nog wel een beetje herkenbaar zo vliegend. Twee jaar terug zag ik dit verschijnsel ook al, een week eerder toen. Ik heb toen een mugje gevangen en onder de loep gefotografeerd. Mooi zijn ze niet echt, de overblijfselen van het tweede stel vleugels, de knotsen, zijn erg goed te zien.

Merel (Turdus merula) Vorige week wandelde ik een stukje door de Kievitsmoeren. Oorverdovend stil vond ik het. Rond enen was het, geen goede tijd om vogels te zien maar toch stelde de stilte me teleur. Extra blij werd ik daarom van een gewone merel, foeragerend in een wei. Een ondergewaardeerde vogel denk ik deze merula. Gelukkig zijn er na de recente virusterugval genoeg over gebleven. De bladeren in de wei kleden het beeld wat aan.

Pimpelmees (Cyanistes caeruleus) We hebben maar een dappere mees in de tuin. Alleen deze pimpel durft het onderste uit de kan te halen, uh, uit de vogelpindakaaspot te halen. Ik snap het wel een beetje, best eng toch zo helemaal in een glazen kamertje zonder goed uitzicht naar buiten.

Pimpelmees (Cyanistes caeruleus) Verstopt in de struiken voelen ze zich veilig.

Grote lijster (Turdus viscivorus) Al een paar jaar probeer ik in het voorjaar een goede foto te maken van een grote lijster. Het wil maar niet lukken. Kwam de laatste jaren niet verder dan deze foto op grote afstand. Het gaat slecht met deze vroege zanger. In het eerste uur van zonsopgang laat hij zijn lied horen. Je moet daar vroeg voor uit bed.

Groenling (Carduelis chloris) Verstopt in de heg. Nog even en de verse blaadjes maken hem onzichtbaar hier.

Holenduif (Columba oenas) Een poos terug waren twee holenduiven geregeld present bij ons voerhuisje in de tuin, de laatste tijd zie ik ze niet meer. Ze kunnen waarchijnlijk momenteel genoeg voedsel vinden op de akkers en in de weilanden. Ik zie za daar veelvuldig. Ik heb het gevoel dat ze echt talrijk zijn. Sovon spreekt van ca. 50.000 broedgevallen in ons land. En tot ca. 200.000 vogels aanwezig in de winter. Die getallen vallen me tegen, had hogere aantallen verwacht.

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula) Een mooie vogel is niet lelijk. Die stelling durf ik echt wel aan. Een goudvink bewijst de stelling. Het mannetje dan wel te verstaan want het vrouwtje is niet speciaal gekleurd. Hier een stelletje in hun natuurlijke omgeving, een haag waarin lekkere bloemknopjes te vinden zijn.

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula) De goudvinken hebben nu de tijd van hun leven. Er zijn bloemknopjes te vinden en daar lusten ze wel pap van. De vogels vinden in een dichte haag is echter niet eenvoudig. Ze daar scherp in beeld krijgen is nog lastiger, al die takjes verstoren de scherpstelling van de camera.

Goudvink (Pyrrhula pyrrhula) De goudvinken hebben nu de tijd van hun leven. Er zijn bloemknopjes te vinden en daar lusten ze wel pap van. De vogels vinden in een dichte haag is echter niet eenvoudig. Ze daar scherp in beeld krijgen is nog lastiger, al die takjes verstoren de scherpstelling van de camera.

Groenling (Carduelis chloris) Voor deze foto vind ik de setting, de compositie, belangrijker dan de vogel op zich. De scherpe sleedoorntakken rechts met de onscherpe links geven richting naar de frisse groenling tegen de witte wolk in de verders mooi blauwe lucht. De harde wrange verdorde vruchten van vorig jaar spelen ook hun rolletje.

Spreeuw (Sturnus vulgaris) Over enkele maanden steelt ie onze kersen weer maar hij lust ook andere zaken. Zo is ie nuttig door het opgraven van emelten in ons gazon bijvoorbeeld. Misschien was ie er wel mee bezig geweest, er zit nog zand aan zijn snavel.

Torenvalk (Falco tinnunculus) Toen ik gisteren wandelde bij Maalbergen kwam dit mannetje over vliegen. Snel gemikt met de camera en de knop ingedrukt. Enkele foto's vielen scherp uit, heb er hier twee bij elkaar geplaatst. Blijkt de bruut een muis tussen de poten te hebben. Het zijn echte muisspecialisten.

Grote bonte specht (Dendrocopus major) De grote bonte specht is onze meest algemene specht. Hier op de zandgronden zijn ze talrijk. Je ziet ze best wel vaak. En als je ze niet ziet, dan hoor je ze wel want ze willen laten weten dat ze er zijn. Dat doen ze door te roffelen. Daarvoor zoeken ze een goed klankbord op. Als klankbord dient hier de stevige punt van deze dode tak. Op de ene foto wordt op de punt geroffeld, op de andere foto wordt geluisterd of terug wordt geroffeld. Beide partners roffelen namelijk. Het mannetje harder dan het vrouwtje en het vrouwtje vaak alleen maar als antwoord op de roffel van manlief.

Grote bonte specht (Dendrocopus major) De grote bonte specht is onze meest algemene specht. Hier op de zandgronden zijn ze talrijk. Je ziet ze best wel vaak. En als je ze niet ziet, dan hoor je ze wel want ze willen laten weten dat ze er zijn. Dat doen ze door te roffelen. Daarvoor zoeken ze een goed klankbord op. Als klankbord dient hier de stevige punt van deze dode tak. Op de ene foto wordt op de punt geroffeld, op de andere foto wordt geluisterd of terug wordt geroffeld. Beide partners roffelen namelijk. Het mannetje harder dan het vrouwtje en het vrouwtje vaak alleen maar als antwoord op de roffel van manlief.

Grote bonte specht (Dendrocopus major) Ik weet niet of het door het roffelen komt maar ze hebben elkaar gevonden. Zeker zo gezellig om samen naar eten te zoeken, toch? (Ben eigenlijk wel een beetje benieuwd hoe een foto als deze wordt ontvangen (vogels in het klein in een leuke setting)?)

Wilde eend (Anas platyrhynchos) Toen ik onlangs door Maalbergen wandelde kwam ik meerdere wilde eenden tegen. Op zich niet verrassend, het is immers de meest voorkomende eend in ons land. Met een knipoog heb ik de eend gefotografeerd in een typisch Hollandse setting, in het water omzoomd door riet, en in een typisch Zundertse setting, langs de rand van een boomkwekerij, hier een laurierteelt.

Wilde eend (Anas platyrhynchos) Toen ik onlangs door Maalbergen wandelde kwam ik meerdere wilde eenden tegen. Op zich niet verrassend, het is immers de meest voorkomende eend in ons land. Met een knipoog heb ik de eend gefotografeerd in een typisch Hollandse setting, in het water omzoomd door riet, en in een typisch Zundertse setting, langs de rand van een boomkwekerij, hier een laurierteelt.

Witte kwikstaart (Motacilla alba) Veel van deze leuke langstaarten zijn inmiddels ook weer terug in ons land. In maart keren de witte kwikstaarten massaal terug, veel uit Marokko. Als overwinteraar zijn ze schaars tijdens zachte winters. Het zwart op kop en keel is bij het mannetje meer aanwezig dan bij het vrouwtje. Hier loopt een mannetje in de vroege ochtend in het weiland.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Welke vogel kijkt je hier aan? Wie herkent hem. Je kunt hem tegen komen hier in het buitengebied van Zundert.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Gisteren alleen het kopje, nu heel de leeuwerik op de weipaal. En natuurlijk heeft ie me gezien. Gelukkig vertrouwd ie het deze keer en kon ik een hele serie foto's maken. Let op het erg korte staartje dat de boomleeuwerik kenmerkt. Dat naast de grote witte oogstreep en de driehoekige tekening in de veren.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Heeft een boomleeuwerik nu een kuifje of niet? Ik meen van wel. Op de ene foto is de kuif een beetje opgezet. Op de andere ligt ie plat maar is net te zien lijkt me. Op die foto is overigens heel mooi te zien dal alle grote slagveren dat bijna zwarte blokje tussen witte blokjes heeft. Heel kenmerkend is dat donkere blokje in de vleugel.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Heeft een boomleeuwerik nu een kuifje of niet? Ik meen van wel. Op de ene foto is de kuif een beetje opgezet. Op de andere ligt ie plat maar is net te zien lijkt me. Op die foto is overigens heel mooi te zien dal alle grote slagveren dat bijna zwarte blokje tussen witte blokjes heeft. Heel kenmerkend is dat donkere blokje in de vleugel.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Eerder liet ik het verliefde stel zien. Hier het vervolg. De hormonen kriebelen en zetten aan tot broeden. Het nestmateriaal wordt gezocht en naar de bouwplaats gebracht. Ik zag meerdere bouwvluchten richting bosrand. Hopelijk wordt het een succesvol broedjaar.

Boomleeuwerik (Lullula arborea) Dit zie je niet zo vaak, op de prikkeldraad. Liever zit ie in het grasland, akker of zoals zijn naam al aangeeft, in een boom. Veel vogels hebben lange achternagels, de boomleeuwerik ook.

Goudhaantje (Regulus regulus) Klein, echt klein is ie. Het is zelfs ons kleinste vogeltje in Europa. Een goudhaantje is monogaam en na een jaar geslachtsrijp. Het vrouwtje kan tweemaal per jaar een legsel produceren, dat bestaat uit 7 tot 11 witte, grijsgewolkte eitjes, die in 12 tot 16 dagen uitgebroed worden. Helaas halen verreweg de meesten de geslachtsrijpe leeftijd niet: jaarlijks sterft 80% en daardoor wordt een goudhaan gemiddeld slechts 8 maanden oud.

Grote lijster (Turdus viscivorus) Grote, daar begint zijn naam mee. Maar hoe groot is groot. Nou best wel fors zoals je hier kunt zien op deze foto waarop op grote afstand deze grote lijster bij een gewone zanglijster staat. Heel wat groter dan de zanglijster dus. En niet alleen dat, ook is de grote veel valer gekleurd en staat ie veel meer rechtop. Duidelijke verschillen met de zanglijster dus.

Een pieper, dat is wel duidelijk. Maar is het nu een graspieper of een boompieper. Ik denk het te weten, wie weet het zeker? Altijd alert zijn ze. Is rechts alles safe? En links?

Een pieper, dat is wel duidelijk. Maar is het nu een graspieper of een boompieper. Ik denk het te weten, wie weet het zeker? Altijd alert zijn ze. Is rechts alles safe? En links?

Boompieper (Anthus trivialis) Ik meen aan de kleur van de ondersnavel, meer roze en niet geel of donker geel, en aan de lengte van de achterteen, niet erg lang, te kunnen opmaken dat dit een boompieper is en geen graspieper. Ik heb de vogel niet het karakteristieke vluchtje zien maken, jammer want dat is eveneens heel kenmerkend.

Boompieper (Anthus trivialis) Ik meen aan de kleur van de ondersnavel, meer roze en niet geel of donker geel, en aan de lengte van de achterteen, niet erg lang, te kunnen opmaken dat dit een boompieper is en geen graspieper. Ik heb de vogel niet het karakteristieke vluchtje zien maken, jammer want dat is eveneens heel kenmerkend.

Zomertortel (Streptopelia turtur) Als vogelliefhebber gaat mijn humeur de goede kant op als ik hier in Zundert een volgens mij verliefd stel hoor en zie. Immers, deze mooie duif is een echte lange-afstandstrekker, de enige Europese duivensoort die 's winters beneden de Sahara verblijft maar op zijn lange trektocht wordt ie nog flink bejaagd, onbegrijpelijk, onvergeeflijk. Als ik ze hoor of zie is dat vaak in de buurt van water. De laatste jaren spot ik ze niet vaak, dit jaar lijk ik ze wat vaker te horen?

Nijlgans (Alopochen aegyptiaca) Goede vliegers zijn het. Hun vleugels genereren veel lift, moet ook wel want het zijn best zware vogels. In de jaren zestig ontsnapte in Europa siervogels die inmiddels tot een grote populatie zijn uitgegroeid. Niet iedereen is er even blij mee.

Groene specht (Picus viridis) Het mannetje in volwassen kleed is onze mooiste specht vind ik, mee eens? Het voedsel bestaat uit mieren of andere insecten maar ook wel bessen. Mieren vormen het belangrijkste voedsel en worden door de groene specht op de grond gevangen. Het nest hakt ie zelf uit in een oude boom. In tegenstelling tot veel andere spechten roffelt de groene specht nauwelijks op bomen. De roep van de groene specht ken je vast wel, is een luid lachend kluu kluu kluu, waarmee de vogel zijn territorium afbakent.

Wintertaling (Anas crecca) De naam zegt het eigenlijk al, je ziet dit kleine mooie eendje het meest in de winter. In Nederland broeden maar een paar duizend paartjes maar in de winter en in de trektijd komen aantallen van boven de 100.000 voor. De meeste wintertalingen broeden in vennen en in mindere mate andere plassen op de hoge zandgronden. De aantallen schommelen sterk van jaar tot jaar, waarbij ze doorgaans het laagst zijn na een strenge winter gevolgd door een droog voorjaar. Op de lange termijn gezien nemen de landelijke aantallen af en krimpt de verspreiding in. Dit houdt voor een deel verband met verdroging van broedplaatsen. Het via terreinmaatregelen hoog houden van de waterstand in natuurgebieden is doorgaans gunstig voor de Wintertaling.

Japanse kraanvogel (Gus Japonensis) Niet keinatuurlijk vrees ik maar wel keileuk vind ik deze grote kraan die zich op zijn gemak voelt momenteel hier in Zundert. Vast een ontsnapt exemplaar, immers deze kraanvogel, ook wel Chinese kraanvogel of Mantsjoerijse kraanvogel genoemd, is een vogel uit de familie van de kraanvogels (Gruidae) die voorkomt in Oost-Azië. Het is een van de grootste en zeldzaamste kraanvogelsoorten. Deze kraanvogel broedt in Zuidoost-Rusland en Noordoost-China en op het oostelijke deel van het Japanse eiland Hokkaido. De vogels uit Rusland en China overwinteren in de delta van de Gele Rivier, de kust van Jiangsu en de gedemilitariseerde zone tussen de beide Korea's. Zundert staat bepaald niet in dit rijtje plaatsen.

Japanse kraanvogel (Gus Japonensis) Niet keinatuurlijk vrees ik maar wel keileuk vind ik deze grote kraan die zich op zijn gemak voelt momenteel hier in Zundert. Vast een ontsnapt exemplaar, immers deze kraanvogel, ook wel Chinese kraanvogel of Mantsjoerijse kraanvogel genoemd, is een vogel uit de familie van de kraanvogels (Gruidae) die voorkomt in Oost-Azië. Het is een van de grootste en zeldzaamste kraanvogelsoorten. Deze kraanvogel broedt in Zuidoost-Rusland en Noordoost-China en op het oostelijke deel van het Japanse eiland Hokkaido. De vogels uit Rusland en China overwinteren in de delta van de Gele Rivier, de kust van Jiangsu en de gedemilitariseerde zone tussen de beide Korea's. Zundert staat bepaald niet in dit rijtje plaatsen.

Japanse kraanvogel (Gus Japonensis) Niet keinatuurlijk vrees ik maar wel keileuk vind ik deze grote kraan die zich op zijn gemak voelt momenteel hier in Zundert. Vast een ontsnapt exemplaar, immers deze kraanvogel, ook wel Chinese kraanvogel of Mantsjoerijse kraanvogel genoemd, is een vogel uit de familie van de kraanvogels (Gruidae) die voorkomt in Oost-Azië. Het is een van de grootste en zeldzaamste kraanvogelsoorten. Deze kraanvogel broedt in Zuidoost-Rusland en Noordoost-China en op het oostelijke deel van het Japanse eiland Hokkaido. De vogels uit Rusland en China overwinteren in de delta van de Gele Rivier, de kust van Jiangsu en de gedemilitariseerde zone tussen de beide Korea's. Zundert staat bepaald niet in dit rijtje plaatsen.

Fitis (Phylloscopus Trochilus) Ik zag dit vogeltje meermaals rondvliegen bij deze rietstengels. Mijn camera erop gericht, even gewacht en toen kon ik deze foto maken. Thuis op de pc begreep ik de mop. Als je goed kijkt kun je zien dat de stengels helemaal vol zitten met vliegjes. De fitis kon zo gemakkelijk zijn bekje vol scheppen met eiwitten voor zijn jongen die iets verderop moesten zitten. Knap hoe ze dat doen, zoveel vliegjes tegelijk in die bek.

Fitis (Phylloscopus Trochilus) Op sommige dagen is het leven van ouders niet al te zwaar. Dan zijn er volop vliegjes en zijn de snaveltjes snel gevuld.

Fitis (Phylloscopus Trochilus) Op sommige dagen is het leven van ouders niet al te zwaar. Dan zijn er volop vliegjes en zijn de snaveltjes snel gevuld.

Kneu (Linaria cannabina) Weipalen, prikkeldraad, beide best nuttig voor vogels. Verschillende soorten gebruiken ze als uitvalbasis bij het zoeken naar voedsel. Deze kneu was hier alleen maar even op doortocht. Even pauzeren en weer op de vleugels. Net tijd genoeg om hem vast te leggen. Best mooi zijn ze zo in prachtkleed. Zo'n 40.000 broedpaartjes tellen we in Nederland wordt geschat. Niet zozeer in bosgebied maar meer in open weilanden met veel kruiden waar ze de zaden van kunnen eten.

Kneu (Linaria cannabina) Lekker groot in beeld, dan kun je nog beter zien dat het een best mooi vogeltje is. In de zomer dan vooral. In de winter is het verenkleed van de kneu onopvallend grijsbruin van kleur. Het mannetje heeft gekleurde veren op de borst en op het voorhoofd, maar deze zijn niet zichtbaar doordat de veren nog bruine randjes hebben. In het voorjaar slijten deze randjes, waardoor de kruin en de borst van het mannetje langzaam de kenmerkende karmijnrode kleur krijgen. Het vrouwtje lijkt op het mannetje, maar ziet er 's zomers net zo uit als in de winter.

Grote mantelmeeuw (Larus marinus) Ik denk dat dit een grote mantelmeeuw is, dus niet de kleine mantelmeeuw. Ik baseer dat op de grootte en vooral op de kleur van de poten. De poten zijn hier vleeskleurig terwijl die van de kleine geel zijn. Omdat het tot vier jaar duurt eer een dergelijke meeuw helemaal zijn adulte uiterlijk heeft aangenomen is het best moeilijk om ze te herkennen alleen aan de kop. Alleen vogels van drie en vier jaar laten zich wat beter herkennen en dan met name door de pootkleur. De grote is de grootste soort meeuw, 74 cm lang en heeft een spanwijdte van ongeveer 1,5 meter. Je vind ze alleen aan de zeekust. De kleine komt ver het land in, de grote doet dat niet.

Grote mantelmeeuw (Larus marinus) Ik denk dat dit een grote mantelmeeuw is, dus niet de kleine mantelmeeuw. Ik baseer dat op de grootte en vooral op de kleur van de poten. De poten zijn hier vleeskleurig terwijl die van de kleine geel zijn. Omdat het tot vier jaar duurt eer een dergelijke meeuw helemaal zijn adulte uiterlijk heeft aangenomen is het best moeilijk om ze te herkennen alleen aan de kop. Alleen vogels van drie en vier jaar laten zich wat beter herkennen en dan met name door de pootkleur. De grote is de grootste soort meeuw, 74 cm lang en heeft een spanwijdte van ongeveer 1,5 meter. Je vind ze alleen aan de zeekust. De kleine komt ver het land in, de grote doet dat niet.

Grote mantelmeeuw (Larus marinus) Ik denk dat dit een grote mantelmeeuw is, dus niet de kleine mantelmeeuw. Ik baseer dat op de grootte en vooral op de kleur van de poten. De poten zijn hier vleeskleurig terwijl die van de kleine geel zijn. Omdat het tot vier jaar duurt eer een dergelijke meeuw helemaal zijn adulte uiterlijk heeft aangenomen is het best moeilijk om ze te herkennen alleen aan de kop. Alleen vogels van drie en vier jaar laten zich wat beter herkennen en dan met name door de pootkleur. De grote is de grootste soort meeuw, 74 cm lang en heeft een spanwijdte van ongeveer 1,5 meter. Je vind ze alleen aan de zeekust. De kleine komt ver het land in, de grote doet dat niet.

Zilverplevier (Pluvialis squatarola) In ons Deltagebied, ofwel in Zeeland, kun je in mei deze mooie plevier tegen komen. Immers, de voorjaarstrek begint in maart en piekt in mei. De meeste vogels zitten dan in de Waddenzee, dat kunnen er dan wel meer dan 50.000 zijn. In Zeeland zie je nog niet zo veel. Bovendien is herkennen niet altijd even makkelijk omdat niet alle vogels volwassen zijn en al het mooie pop-art broedkleed hebben. Om mooi te zijn heb je niet veel kleur nodig, dat bewijst deze plevier overduidelijk vind ik.

Zilverplevier (Pluvialis squatarola) In ons Deltagebied, ofwel in Zeeland, kun je in mei deze mooie plevier tegen komen. Immers, de voorjaarstrek begint in maart en piekt in mei. De meeste vogels zitten dan in de Waddenzee, dat kunnen er dan wel meer dan 50.000 zijn. In Zeeland zie je nog niet zo veel. Bovendien is herkennen niet altijd even makkelijk omdat niet alle vogels volwassen zijn en al het mooie pop-art broedkleed hebben. Om mooi te zijn heb je niet veel kleur nodig, dat bewijst deze plevier overduidelijk vind ik.

Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus) In de Brouwersdam zit een spuisluis en bij die sluis kun je heel vaak zeehonden zien. Ze hebben het daar gemakkelijk want vissen daar in overvloed. Die vissen ruiken het binnenwater en willen naar binnen vaak voor voortplanting. Die robben, de grijze zeehond wordt ook kegelrob genoemd, weten dat en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik neem aan dat dit grijze zeehonden zijn en niet gewone. Dat is op te maken o.a. aan de kop, aan de neus met name. Die neus is relatief lang en de neusgaten staan meer vertikaal. De wilde heeft een korte neus en de neusgaten staan meer in een v-vorm. Kleur en grote verschillen ook. De grijze wordt het grootst. Het vrouwtje daarvan is in de regel lichter van kleur dan meneer.

Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus) In de Brouwersdam zit een spuisluis en bij die sluis kun je heel vaak zeehonden zien. Ze hebben het daar gemakkelijk want vissen daar in overvloed. Die vissen ruiken het binnenwater en willen naar binnen vaak voor voortplanting. Die robben, de grijze zeehond wordt ook kegelrob genoemd, weten dat en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik neem aan dat dit grijze zeehonden zijn en niet gewone. Dat is op te maken o.a. aan de kop, aan de neus met name. Die neus is relatief lang en de neusgaten staan meer vertikaal. De wilde heeft een korte neus en de neusgaten staan meer in een v-vorm. Kleur en grote verschillen ook. De grijze wordt het grootst. Het vrouwtje daarvan is in de regel lichter van kleur dan meneer.

Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus) In de Brouwersdam zit een spuisluis en bij die sluis kun je heel vaak zeehonden zien. Ze hebben het daar gemakkelijk want vissen daar in overvloed. Die vissen ruiken het binnenwater en willen naar binnen vaak voor voortplanting. Die robben, de grijze zeehond wordt ook kegelrob genoemd, weten dat en waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik neem aan dat dit grijze zeehonden zijn en niet gewone. Dat is op te maken o.a. aan de kop, aan de neus met name. Die neus is relatief lang en de neusgaten staan meer vertikaal. De wilde heeft een korte neus en de neusgaten staan meer in een v-vorm. Kleur en grote verschillen ook. De grijze wordt het grootst. Het vrouwtje daarvan is in de regel lichter van kleur dan meneer.

Merel (Turdus merula) Momenteel zitten er meerdere jonge merels in de tuin. Die jongen hebben altijd honger. Ik zag deze keer duidelijk dat ze ook gevoerd worden met stukjes kers. Kennelijk zijn ook de merels dus blij met onze kersenboom die overigens dit jaar opnieuw heel veel vrucht draagt. Ik zal er niet veel aan hebben want het stikt weer van de spreeuwen in de boom. Wel jammer is dat.

Kauw (Corvus monedula) Niet alleen jonge merels in de tuin nu, ook jonge kauwen. Zoals deze. Wat zijn ze nog dom en lelijk, beetje vies zelfs. Even later liep deze slimmerik het vijvertje in, moest hem van de verdrinkingsdood redden. Kersen lust ie al als pap.

Nachtegaal (Luscinia Megarhynchos) Ik ben benieuwd of er vogelaars zijn die aan deze foto genoeg hebben om deze vogel te herkennen. Het plaatje is behoorlijk karakteristiek denk ik? Wie herkent hem?

Nachtegaal (Luscinia Megarhynchos) Deze geweldige zanger moet het niet hebben van zijn uiterlijk. Saai zo zou je zijn jas zelfs kunnen omschrijven. Het lijkt wel of ie zich daarvoor een beetje schaamt want hij laat zich niet graag zien, blijft in de regel verborgen tussen een wirwar van takjes. Maar die zang, die maakt alles meer dan goed. Altijd speciaal om dat in de ochtend zo luid te horen.

Nachtegaal (Luscinia Megarhynchos) Nog een keer de nachtegaal. Eentje waar de zon nog net het kopje wat verlicht en eentje waar die megafoon goed te zien waaruit al dat kabaal komt.

Nachtegaal (Luscinia Megarhynchos) Nog een keer de nachtegaal. Eentje waar de zon nog net het kopje wat verlicht en eentje waar die megafoon goed te zien waaruit al dat kabaal komt.

Ooievaar (Ciconia ciconia) Vanmorgen weer eens gaan kijken bij het tweede ooievaarsnest in Breda, ik ken er twee, weet niet of er meer zijn? Leuk om te zien dat niet alleen bij de boswachterswoning in het Markdal jongen worden groot gebracht maar ook hier. Hier is in de buurt van Effen en het Exxon gebouw.

Ooievaar (Ciconia ciconia) Vanmorgen weer eens gaan kijken bij het tweede ooievaarsnest in Breda, ik ken er twee, weet niet of er meer zijn? Leuk om te zien dat niet alleen bij de boswachterswoning in het Markdal jongen worden groot gebracht maar ook hier. Hier is in de buurt van Effen en het Exxon gebouw.

Alpenwatersalamander (Ichthyosaura alpestris) Ik heb een heel klein vijvertje in de tuin, meer een vogeldrink- en -wasplekje. Al meerdere jaren zie ik daar tot mijn verrassing nu en dan salamanders in. Maar een aantal maanden terug dreven er drie dode exemplaren in. Ik schrok, ik had een poos daarvoor een plank in het vijvertje gezet als ontsnappingsweg voor egels die in het verleden daar wel eens kwamen drinken en soms zelfs erin verdronken. Die plank realiseerde ik me later, was een geimpregneerde schuttingplank. Zou ik het water vergiftigd hebben moest ik denken? Maar gelukkig, vandaag schepte ik een aantal bladeren van de bodem en wat zag ik, twee springlevende salamanders. Gauw alles weer netjes te water gelaten. Hopelijk ga ik weer kleintjes zien dit jaar.

Bosrietzanger (Acrocephalus palustris) Vorig weekend hoorde ik hem nog flink zingen rond een uur of zeven in de morgen. Niet alle vogels doen nog de moeite om zich kenbaar te maken. Vaak is de noodzaak er ook niet meer omdat ze al getrouwd zijn voor dit jaar. Bij de bosrietzanger is het wel handig dat ie nog zingt, je vindt hem dan gemakkelijk en je herkent hem dan ook. Visueel lijkt ie wel op een kleine karakiet maar de zang is goed onderscheidenlijk. Hij is niet zeldzaam, je kunt hem in natte stukjes natuur goed aantreffen. Let op naast de zang op lichte wenkbrauwstreep, lichte oogstreep, lichtere oogring en natuurlijk het wittere keeltje.

Spotvogel (Hippolais icterina) Dit is een echte lange-afstandstrekker, komt helemaal vanuit Zuidelijk Afrika bij ons de zomer door brengen. Blijft knap dat die paar grammen aan vleugelspiertjes die prestatie steeds leveren. Het is ook een echte zangvogel, zoek het geluid maar eens op op internet. Hij imiteert van alles. Helaas zien en horen we hem niet vaak. En dat komt niet alleen omdat ie zich graag verborgen houdt tussen de takjes en blaadjes.

Spotvogel (Hippolais icterina) Bij deze zingende spotvogel zijn enkele kenmerken goed te zien. Let op het relatief grote ronde kopje. Ook op de relatief lange vleugels, ze rijken tot ver op de staart. De kleur van de poten is wat moeilijker te beoordelen, ze zijn iets bewogen, net niet geheel scherp. Ik beoordeel ze als grijs blauwig, loodgrijs, wat past bij de gewone spotvogel. De orpheus heeft bruinige, grijzige, poten en komt bij ons in de streek nog maar zelden voor.

Kluut (Recurvirostra avosetta) Swiep swiep, van links naar rechts, van rechts naar links mag ook. Ma of Pa doet het hier voor en junior kijkt de kunst af en oefent dapper met zijn kleine al naar boven gebogen snaveltje. De Kluut is de enige Europese vogel met een duidelijk omhoog gebogen snavel. Met behulp van deze snavel vangt de Kluut op een bijzondere manier zijn voedsel. Insecten en kleine kreeftjes worden zo in ondiep water gevangen, waarbij de Kluut met maaibewegingen de snavel door de modder beweegt. Hier in Zundert zul je hem niet aantreffen maar vooraan in Zeeland is ie best veel te zien. Een mooie slanke vogel in pop-art zwart wit, eenvoud heeft ook zijn charme.

Kluut (Recurvirostra avosetta) In ons land doen ongeveer 6000 kluutpaartjes elk jaar hun best om kindjes groot te brengen. Dat gebeurt vooral aan de kust en een beetje landinwaarts. Onze streek vormt zo'n beetje de verspreidingsgrens. In Etten-Leur kun je ze nog net aantreffen.

Kluut (Recurvirostra avosetta) In ons land doen ongeveer 6000 kluutpaartjes elk jaar hun best om kindjes groot te brengen. Dat gebeurt vooral aan de kust en een beetje landinwaarts. Onze streek vormt zo'n beetje de verspreidingsgrens. In Etten-Leur kun je ze nog net aantreffen.

Rosse grutto (Limosa lapponica) Deze foto is gemaakt een maand terug bij de Oesterdam, daar opzij van Bergen op Zoom, nog net in het Zeeuwse Deltagebied. Nu zul je deze grutto's daar waarschijnlijk niet meer zien omdat in juni de aantallen in ons land het laagst zijn. Maar in juli en augustus nemen de aantallen weer toe. Je kunt zo deze grutto, let op het is niet de gewone grutto, nee het is de 'rosse' grutto, als trekvogel bijna het hele jaar door aantreffen in onze Waddenzee en Deltagebied. Het verschil in tint tussen meneer en mevrouw is overduidelijk, het mannetje kan echt diep rood bruin gekleurd zijn. Elegante mooie vogels zijn die grutto's.

Rosse grutto (Limosa lapponica) Hier meneer en mevrouw groter in beeld. De diep bruin rode tinten bij meneer zijn duidelijk, er zijn zelfs exemplaren die nog veel dieper gekleurd zijn. Mevrouw heeft veel minder bruin en rood, deze dame laat zelfs nog relatief veel van die kleur zien. De gewone grutto heeft langere poten en iets langere snavel.

Rosse grutto (Limosa lapponica) Hier meneer en mevrouw groter in beeld. De diep bruin rode tinten bij meneer zijn duidelijk, er zijn zelfs exemplaren die nog veel dieper gekleurd zijn. Mevrouw heeft veel minder bruin en rood, deze dame laat zelfs nog relatief veel van die kleur zien. De gewone grutto heeft langere poten en iets langere snavel.

Herbivoor Zeg nou zelf, zie ik er niet gezond uit. En kwijtlopen gaat ook niet gebeuren met dergelijke nummerborden. Dus mijn toekomst is rooskleurig. Of ... word ik snel een hamburger? Liever een langere tijd een Goudse.

Roodborsttapuit (Saxicola rubicola) Een beetje kleur vertoont mevrouw nog wel maar vergeleken met meneer stelt dat niet veel voor. Bij veel soorten is het mannetje mooier, geldt zeker ook voor de roodborsttapuit. Typisch een vogelsoort die het de laatste decennia in onze streek voor de wind gaat. Probeer maar eens een mooie wandeling te maken zonder hem in deze tijd tegen te komen.

Roodborsttapuit (Saxicola rubicola) Tijd om het mannetje te tonen. Duidelijk meer kleur dan het vrouwtje. Vooral meer diep zwart. Dat diepe zwart maakt het moeilijk om bij deze vogel het ook zwarte oog goed in beeld te brengen.

Roodborsttapuit (Saxicola rubicola) Meneer met het donkere oog beter in beeld.

Iep-grasluis (Tetraneura ulmi / Tetraneura gallorum) Dit pukkeltje vond ik op een blad van ons goudiepje. Heb ik het bij het goede eind, is dit een huisje van een bladluis, van de iep-grasluis? De gallen daarvan zijn omgekeerd peervormig. Onregelmatige kale holle gallen en worden tot 15 mm hoog en ontstaan aan de bovenkant van het blad van meestal oude Iepen (Ulmus). Het gebied op het blad rondom de aanhechting van de gal is vaak geel verkleurd, soms vervormd en hard. De gallen zelf zijn in het begin groen, later geel en verdrogen tot een roodbruine kleur. Aan de onderkant van het blad zit een harige opening die zich later sluit. Als de luizen volgroeid zijn, scheurt de gal open en verhuizen de luizen naar de wortels van het gras onder de boom.

Iep-grasluis (Tetraneura ulmi / Tetraneura gallorum) Dit pukkeltje vond ik op een blad van ons goudiepje. Heb ik het bij het goede eind, is dit een huisje van een bladluis, van de iep-grasluis? De gallen daarvan zijn omgekeerd peervormig. Onregelmatige kale holle gallen en worden tot 15 mm hoog en ontstaan aan de bovenkant van het blad van meestal oude Iepen (Ulmus). Het gebied op het blad rondom de aanhechting van de gal is vaak geel verkleurd, soms vervormd en hard. De gallen zelf zijn in het begin groen, later geel en verdrogen tot een roodbruine kleur. Aan de onderkant van het blad zit een harige opening die zich later sluit. Als de luizen volgroeid zijn, scheurt de gal open en verhuizen de luizen naar de wortels van het gras onder de boom.

Blauwborst (Luscinia svecica) Uiteraard valt de blauwe keel op. Maar ook de witte oogstreep zie je goed. De roodbruine stuitveren zie je ook nog als je echt goed kijkt. Best een spitse snavel hebben deze insecteneters. Hij houdt zich op bij een bramenstruik. Men zou subsidie moeten uitschrijven voor bramenstruiken. Ze hebben heel veel natuurwaarde voor allerlei diertjes.

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Werk in uitvoering. In de tuin vond ik op een blad dit rare ding. Van Arno leerde ik dat dit een pop is van een lieveheersbeestje. Een pop, dus geen larve. Een pop is het volgende stadium van de larve. De volgevreten larve zet zich vast en bouwt een soort huisje waarin het diertje aan de slag gaat. In die zin dat er een grondige verbouwing plaats vind. Alle lichaamsonderdelen worden herschikt en afgebouwd tot een volledig mooi kevertje. De wonderen zijn de wereld dus nog niet uit. Nog even wachten hier eer het kevertje er uit kruipt. Al die aanhangsels aan de voorkant, zouden dat een soort longen zijn?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Uitgekomen pop na 3 uur. Een foto van het eerste stadium heb ik niet, het eitje. Wel van de larve, de pop, de uitgekomen pop na 1 uur, na 3 uur en na 24 uur. Mooi is te zien dat dit kevertje zich eerst als een soort oranje bleekneus laat zien. Na een aantal uren is zijn ombouw geheel gereed en zijn ook de uiteindelijke kleuren te voorschijn gekomen. Het blijft een wonder, toch!?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Uitgekomen pop na 1 uur Een foto van het eerste stadium heb ik niet, het eitje. Wel van de larve, de pop, de uitgekomen pop na 1 uur, na 3 uur en na 24 uur. Mooi is te zien dat dit kevertje zich eerst als een soort oranje bleekneus laat zien. Na een aantal uren is zijn ombouw geheel gereed en zijn ook de uiteindelijke kleuren te voorschijn gekomen. Het blijft een wonder, toch!?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Pop. Een foto van het eerste stadium heb ik niet, het eitje. Wel van de larve, de pop, de uitgekomen pop na 1 uur, na 3 uur en na 24 uur. Mooi is te zien dat dit kevertje zich eerst als een soort oranje bleekneus laat zien. Na een aantal uren is zijn ombouw geheel gereed en zijn ook de uiteindelijke kleuren te voorschijn gekomen. Het blijft een wonder, toch!?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Larve Een foto van het eerste stadium heb ik niet, het eitje. Wel van de larve, de pop, de uitgekomen pop na 1 uur, na 3 uur en na 24 uur. Mooi is te zien dat dit kevertje zich eerst als een soort oranje bleekneus laat zien. Na een aantal uren is zijn ombouw geheel gereed en zijn ook de uiteindelijke kleuren te voorschijn gekomen. Het blijft een wonder, toch!?

Lieveheersbeestjes (Coccinellidae) Uitgekomen pop na 24 uur. Een foto van het eerste stadium heb ik niet, het eitje. Wel van de larve, de pop, de uitgekomen pop na 1 uur, na 3 uur en na 24 uur. Mooi is te zien dat dit kevertje zich eerst als een soort oranje bleekneus laat zien. Na een aantal uren is zijn ombouw geheel gereed en zijn ook de uiteindelijke kleuren te voorschijn gekomen. Het blijft een wonder, toch!?

Vliegende mieren (Wegmier / Lasius niger) Tijd voor een bruidsvlucht. Want zo wordt dit verschijnsel ook wel genoemd. Als de omstandigheden in de zomer er rijp voor zijn worden in een mierenkolonie ook mieren geboren met vleugels. Het is hier dus niet dat er een metamorfose plaats vindt. Zowel vruchtbare mannetjes als vrouwtjes vliegen op een gunstig moment massaal uit. In de lucht ontmoeten ze elkaar en paren ook daar. Soms komen ze vlak bij het nest weer op de grond, andere waaien soms veel verder weg. Na gedane taak sterft het mannetje maar enkele vrouwtjes worden een koningin en starten een nieuwe kolonie. Hier zien we de kleine gewone mier en de veel grotere vruchtbare mier met veugels. Ze kruipen graag naar een hogere plek om op te starten. De vliegende mier heeft twee paar vleugels, vier in totaal dus, wel goed kijken om dat te kunnen zien.

Vliegende mieren (Wegmier / Lasius niger) Tijd voor een bruidsvlucht. Want zo wordt dit verschijnsel ook wel genoemd. Als de omstandigheden in de zomer er rijp voor zijn worden in een mierenkolonie ook mieren geboren met vleugels. Het is hier dus niet dat er een metamorfose plaats vindt. Zowel vruchtbare mannetjes als vrouwtjes vliegen op een gunstig moment massaal uit. In de lucht ontmoeten ze elkaar en paren ook daar. Soms komen ze vlak bij het nest weer op de grond, andere waaien soms veel verder weg. Na gedane taak sterft het mannetje maar enkele vrouwtjes worden een koningin en starten een nieuwe kolonie. Hier zien we de kleine gewone mier en de veel grotere vruchtbare mier met veugels. Ze kruipen graag naar een hogere plek om op te starten. De vliegende mier heeft twee paar vleugels, vier in totaal dus, wel goed kijken om dat te kunnen zien.

Vliegende mieren (Wegmier / Lasius niger) Tijd voor een bruidsvlucht. Want zo wordt dit verschijnsel ook wel genoemd. Als de omstandigheden in de zomer er rijp voor zijn worden in een mierenkolonie ook mieren geboren met vleugels. Het is hier dus niet dat er een metamorfose plaats vindt. Zowel vruchtbare mannetjes als vrouwtjes vliegen op een gunstig moment massaal uit. In de lucht ontmoeten ze elkaar en paren ook daar. Soms komen ze vlak bij het nest weer op de grond, andere waaien soms veel verder weg. Na gedane taak sterft het mannetje maar enkele vrouwtjes worden een koningin en starten een nieuwe kolonie. Hier zien we de kleine gewone mier en de veel grotere vruchtbare mier met veugels. Ze kruipen graag naar een hogere plek om op te starten. De vliegende mier heeft twee paar vleugels, vier in totaal dus, wel goed kijken om dat te kunnen zien.

Bergeend (Tadorna tadorna) Ook hier is nog werk aan de winkel. Immers deze eend moet nog goed eten om volledig volwassen te worden. Maar is het nu een eend of een gans? Ze noemen hem ook wel halfgans, een eendachtige watervogel die qua formaat tussen een gans en eend in zit. In Zundert zul je hem niet snel aantreffen, daarvoor moet je richting Bergen op Zoom of Steenbergen gaan, meer richting het grotere open water.

Bergeend (Tadorna tadorna) Dit is een volgroeide bergeend. Met knobbel op de snavel dus een mannetje. Mooie eenden zijn het maar ik heb wel een kanttekening. Ikzelf had de soort een wat grotere kop gegund, zou ie nog mooier mee worden meen ik.

Bruinrode heidelibel (Sympetrum striolatum) Als je met een telelens rondstruint kun je natuurlijk ook libellen tegen komen. Een foto loont dan af en toe. Ik ken niet veel van libellen maar ik denk dat dit een heidelibel is, de bruinrode. Een libel, geen juffer, dat is eenvoudig te zien aan de houding van de vier vleugels.

Blauwe glazenmaker (Aeshna cyanea) Heel af en toe vliegt er en libelle door onze tuin. Zoals deze grote die even rust nam op een dor blad van een rhododendron. Echt groot is deze soort, misschien wel een van de grootste?

Houtpantserjuffer (Chalcolestes viridis) Houtpantserjuffers gedragen zich anders dan andere pantserjuffers. Ze zitten meestal niet in zeggen, biezen e.d. langs het water, maar in bomen of struiken. Maar dat niet alleen hier; de vleugels worden hier gespreid gehouden en dat is niet des juffers. Normaal dragen alle juffers de vleugels gesloten boven het achterlijf. Frappant om dat mechaniek te zien waar die vleugels mee worden aangedreven.

Houtpantserjuffer (Chalcolestes viridis) Houtpantserjuffers gedragen zich anders dan andere pantserjuffers. Ze zitten meestal niet in zeggen, biezen e.d. langs het water, maar in bomen of struiken. Maar dat niet alleen hier; de vleugels worden hier gespreid gehouden en dat is niet des juffers. Normaal dragen alle juffers de vleugels gesloten boven het achterlijf. Frappant om dat mechaniek te zien waar die vleugels mee worden aangedreven.

Kleine roodoogjuffer (Erythromma viridulum) Zo hoort het bij een juffer, de vleugels mooi gesloten boven het achterlijf. O.a. aan het rode oog dankt deze soort zijn naam. Dat betekent hier ook dat er vergelijkbare soorten zijn met een andere kleur ogen. Ook een grotere uitvoering hiervan. Iedereen heeft ze wel eens gezien denk ik.

Gele kwikstaart (Motacilla flava) Altijd leuk om een gele kwik op je wandeling tegen te komen. In de trektijd zijn ze niet zeldzaam hier. Op dit moment kom je ze niet zo makkelijk meer tegen in onze streek.

Komeet Neowise Erop geattendeerd door de krant en broer Jac, die een fanatieke bekwame astroman is, kijk maar eens op zijn site www.astrojac.nl , moet je echt eens doen hoor, ben ik om 3 uur vannacht uit bed gegaan en naar de Prof vd Hoevenstraat gereden. Ik zocht eerst de verkeerde kant uit maar vond de komeet toch best gemakkelijk. Met mijn 500 lens deze foto gemaakt. Komt niet vaak voor dat je met eigen ogen zo'n puinbrok en -wolk in heel verweggiestan kunt waarnemen. Duidelijk is de kern te zien met aan weerszijden een meer door de zon verlichte puinbaan. Dat puin wordt weggeblazen door de zonnewind, is die zonnewind ons toekomstige ruimtetransportmiddel?

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Deze dame zat in een tuin en wilde de weg oversteken. In plaats van even de wieken te gebruiken ging ze eerst op het tuinhegje staan, met angst keek ze de afgrond in, sprong in het diepe en haastte zich naar de overkant. Waarom vliegt ze niet even moest ik denken.

Fazant (Phasianus colchicus) Nog een keer mevrouw wat mooier in beeld. Mooier, mooi, is ze wel zo mooi? Niet heel erg meen ik. Ze legt het erg dik af tegen meneer.

Fazant (Phasianus colchicus) Meneer in zijn prachtkleed. Hier steekt mevrouw maar schraaltjes bij af.

Witte kwikstaart (Motacilla alba) Heeft de fazantenman talrijke kleuren, de witte kwik is maximaal bescheiden. Twee kleuren, daar houdt het mee op. Of, zijn het nul kleuren, is wit en zwart een kleur?

Rietgors (Emberiza schoeniclus) Geen toeval dat deze gors zich liet zien in het riet. Overduidelijk een mannetje, die verschilt namelijk flink van het vrouwtje. Dat vrouwtje heeft geen zwarte kop maar is bruin met een geelbruine onderzijde. Boven de ogen heeft ze een lichte oogstreep, verder zwartwitte baardstrepen en strepen op de stuit, borst en flanken. Ze zijn niet zeldzaam. Rond de 100.000 broedpaartjes worden geteld.

Rietgors (Emberiza schoeniclus) Gisteren liet ik het mannetje zien, deze keer het vrouwtje. Ze lijken niet op elkaar. Als je haar alleen ziet denk je niet meteen aan de rietgors. Gelukkig zijn er veel goede vogelgidsen.

Kemphaan (Calidris pugnax) Bijna augustus, er zijn volop jonge vogels te zien. Zoals deze snipachtige. Herken je hem? Vast wel want het rare opvallende kleed van een mannetje kemphaan is al goed te herkennen. De grote kraag is in wording, zo ook de bonte grof getekende vleugelveren. Het opvallend kleine kopje wordt niet meer groter. (In tweede instantie begin ik te twijfelen of dit wel een juveniel is; wie weet hoe het echt zit?)

Kleine plevier (Charadrius dubius) Zonder twijfel een jonge vogel. Het wit en zwart en de gele oogring zijn nog niet goed te zien. Het gaat niet heel slecht met deze leuke kleine plevier. De laatste decennia kwamen wat meer geschikte biotopen beschikbaar. Kleine Plevieren nestelen op schaars begroeide grond, vaak in de omgeving van enig ondiep zoet water. Het broedbiotoop varieert van recente natuurontwikkeling en geplagde heide tot afgravingen, bouwterreinen en rivierstranden. Veel van zulke terreinen zijn maar korte tijd geschikt voor broeden. Daardoor kunnen verspreiding en aantallen op lokale schaal jaarlijks opmerkelijk verschillen. In de eerste helft van de twintigste eeuw was de Kleine Plevier een zeldzame broedvogel.

Kleine plevier (Charadrius dubius) Enkele dagen terug liet ik een juveniel zien, deze keer een volwassen vogel in prachtkleed. Knappe vogeltjes zijn die pleviertjes. Heel kenmerkend hier is de gele oogring. Goed opletten bij plasjes met nog kaal zand, best kans dat je hem daar aan treft.

Purpereiger (Ardea purpurea) Opzij van Lexmond ligt het mooie natuurgebied de Zouweboezem. Daar huizen een broedkolonie van zwarte sternen en van purperreigers. Beide zijn er goed waar te nemen zij het dat de purperreiger meestal alleen vliegend te zien is. Flinke vogels zijn die reigers. Doet toch denken aan een vliegende deur, of minstens een deurtje. Daar in het laagveengebied de Zouweboezem broeden verschillende tientallen paartjes. In goede jaren worden ca. 900 broedende vogels in geheel Nederland geteld.

Purpereiger (Ardea purpurea) Opzij van Lexmond ligt het mooie natuurgebied de Zouweboezem. Daar huizen een broedkolonie van zwarte sternen en van purperreigers. Beide zijn er goed waar te nemen zij het dat de purperreiger meestal alleen vliegend te zien is. Flinke vogels zijn die reigers. Doet toch denken aan een vliegende deur, of minstens een deurtje. Daar in het laagveengebied de Zouweboezem broeden verschillende tientallen paartjes. In goede jaren worden ca. 900 broedende vogels in geheel Nederland geteld.

Purperreiger (Ardea purpurea) Knap hoe die reigers hun slangenhals precies tegen de romp plooien. De snavel en poten worden perfect aerodynamisch in lijn met de romp gehouden voor de minimale luchtweerstand. Deze reiger komt uit een nest denk ik, ik zie namelijk een veer tussen de tenen geplakt?

Ooievaar (Ciconia ciconia) Nee, de ooievaar wordt niet doodgemaaid. Sterker nog vogel en maaimachine zijn vriendjes. De ooievaar heeft inmiddels geleerd dat wij mensen soms dingen doen waar zij van kunnen profiteren. Zo worden bij het maaien de grotere insecten en kleinere beestjes verstoord, worden bloot gelegd, worden zichtbaar. En de ooievaar lust daar wel pap van en kan die die eiwitten ook goed gebruiken om zijn kroost groot te brengen. Dus, wordt er gemaaid, dan zijn de ooievaars alert en komen kijken. Je ziet dat ook veel van meeuwen. Cultuurvolgers noemen we dat. Dat begon toen vele eeuwen geleden onze voorouders de bossen kapten, akkers aanlegden en graslanden creëerden. De verwachting is, dat het aantal broedparen in 2020 meer dan 1.100 zal zijn.

Ooievaar (Ciconia ciconia) Nee, de ooievaar wordt niet doodgemaaid. Sterker nog vogel en maaimachine zijn vriendjes. De ooievaar heeft inmiddels geleerd dat wij mensen soms dingen doen waar zij van kunnen profiteren. Zo worden bij het maaien de grotere insecten en kleinere beestjes verstoord, worden bloot gelegd, worden zichtbaar. En de ooievaar lust daar wel pap van en kan die die eiwitten ook goed gebruiken om zijn kroost groot te brengen. Dus, wordt er gemaaid, dan zijn de ooievaars alert en komen kijken. Je ziet dat ook veel van meeuwen. Cultuurvolgers noemen we dat. Dat begon toen vele eeuwen geleden onze voorouders de bossen kapten, akkers aanlegden en graslanden creëerden. De verwachting is, dat het aantal broedparen in 2020 meer dan 1.100 zal zijn.

Zwarte stern (Chlidonias niger) Nee, dit is geen gewoon meeuwtje, het is een jonge stern, een jonge zwarte stern. Je kunt de donshaartjes nog op de kop zien staan. Niet verkeerd dat daar in de Zouweboezem nog jongen geboren worden. De soort staat immers op de rode lijst. Frappant hoe kort het staartje nog is. En mooi zwart zit er ook nog niet op. Daarvoor moet je in het voorjaar de oudervogels zien. Die oudervogels verliezen in deze tijd hun prachtkleed ook al en vertonen het diepzwarte nog maar gedeeltelijk.

Zwarte stern (Chlidonias niger) Een foto van een week terug, eind juli dus. De zwarte stern laat dan al het begin van het overgangskleed zien, van zomer- naar wintertooi, weer met nieuwe veertjes. Hier duidelijk aan de kop te zien waar het wit weer tevoorschijn komt. Een lange staart hebben deze sternen niet.

Zwarte stern (Chlidonias niger) Eerder liet ik een juveniel en een oudervogel in overgangskleed zien. Deze keer een vogel in prachtkleed, gemaakt op 22 mei. De kop is dan geheel zwart. Hun naam wordt in die tijd eer aan gedaan.

Zwarte stern (Chlidonias niger) Eerder liet ik een juveniel en een oudervogel in overgangskleed zien. Deze keer een vogel in prachtkleed, gemaakt op 22 mei. De kop is dan geheel zwart. Hun naam wordt in die tijd eer aan gedaan.

Ringmus (Passer montanus) Zo maar een simpel foto'tje zul je misschien denken. Klopt ook wel, maar toch, het is niet zo maar een musje. Het is immers een ringmus. Zie het kenmerkende zwarte vlekje op de wang dat op deze foto goed te zien is. Ook de flinke universeel bruikbare snavel is goed te zien. Ze lusten van alles, of .., zouden ze toch te kieskeurig zijn en momenteel op veel plaatsen niet genoeg voedsel meer kunnen vinden? Hun aantal is immers sterk terug gelopen de laatste jaren. Het is meer dan tien jaar geleden dat ik er een in mijn tuin zag, ook op mijn wandelingen hier zie ik hem nauwelijks nog. Heel jammer want het zijn leuke en gezellige sociale vogeltjes die heel wat met elkaar al sjilpend afbuurten.

Ringmus (Passer montanus) Nog eens de ringmus. Niet alleen want dat vinden ze maar niks. En helemaal in beeld, van opzij van voor en van achteren.Gezellige beestjes, hoop ze ooit weer in mijn tuin te zien.

Blauwe reiger (Ardea cinerea) Een gewone blauwe reiger. Maar is deze houding van de vleugels ook gewoon? Wie kan deze houding verklaren?

Blauwe reiger (Ardea cinerea) Zo zien we deze grote vogel vaak. Ofschoon, meestal staat ie stil langs een watertje te wachten op een maaltje. Maar ook in een weiland wil ie wel eens op strooptocht gaan. Hij lust van alles, weinig is veilig voor die gemene dolksnavel.

Bonte strandloper (Calidris alpina) Deze foto's maakte ik drie weken terug in Zeeland. Deze strandloper is het hele jaar door aanwezig maar het minst juist in de maanden juni en juli. Ze hebben een sterke voorkeur voor de zoute tot brakke wateren. In het diepe binnenland is deze soort de talrijkste van de strandlopers, groepen van enkele tientallen zijn echter vrij bijzonder. Landelijk gezien zijn de aantallen het hoogst tussen september en november en in april en mei. Als ik het goed heb is dit de enige strandloper met een zwarte vlek onder aan de buik.

Bonte strandloper (Calidris alpina) Deze foto's maakte ik drie weken terug in Zeeland. Deze strandloper is het hele jaar door aanwezig maar het minst juist in de maanden juni en juli. Ze hebben een sterke voorkeur voor de zoute tot brakke wateren. In het diepe binnenland is deze soort de talrijkste van de strandlopers, groepen van enkele tientallen zijn echter vrij bijzonder. Landelijk gezien zijn de aantallen het hoogst tussen september en november en in april en mei. Als ik het goed heb is dit de enige strandloper met een zwarte vlek onder aan de buik.

Grauwe klauwier (Lanius collurio) Het hart van Zundertse vogelliefhebbers gaat wat sneller kloppen bij de wetenschap dat in onze gemeente minstens een paar grauwe klauwieren succesvol gebroed heeft dit jaar. Ze zijn niet alleen mooi maar hebben ook een speciale levenswijze. De manier van prooien vangen en bewaren bedoel ik dan met name. Ik ben verschillende ochtenden vroeg op zoek geweest maar de vogels vind ik schuw, zijn niet makkelijk te vinden dichtbij. Ik ging vooral vroeg in de ochtend, achteraf denk ik niet het beste moment voor deze vogel? Zou ie niet wat later actief worden, pas op het moment dat zijn lievelingsprooien beter opgewarmd zijn?

Grauwe klauwier (Lanius collurio) Het hart van Zundertse vogelliefhebbers gaat wat sneller kloppen bij de wetenschap dat in onze gemeente minstens een paar grauwe klauwieren succesvol gebroed heeft dit jaar. Ze zijn niet alleen mooi maar hebben ook een speciale levenswijze. De manier van prooien vangen en bewaren bedoel ik dan met name. Ik ben verschillende ochtenden vroeg op zoek geweest maar de vogels vind ik schuw, zijn niet makkelijk te vinden dichtbij. Ik ging vooral vroeg in de ochtend, achteraf denk ik niet het beste moment voor deze vogel? Zou ie niet wat later actief worden, pas op het moment dat zijn lievelingsprooien beter opgewarmd zijn?

Boomkruiper (Certhia brachydactyla) Een leuk zangvogeltje dat gelukkig nog vaak te zien is in onze streek. Zijn zang is niet bijzonder, wel zijn kruipen op het boomschors. Het is niet zo'n acrobaat als de boomklever, die kan zelfs van boven naar beneden lopen, dat lukt deze kruiper niet. De kruiper begint altijd onder aan een stam en kruipt naar boven. Zijn dunne pincetsnavel is prima geschikt om insecten tussen de schorsspleten weg te vangen. Met zijn staart zorgt ie dat ie niet achterover valt, het is een prima steun zo onderweg.

Boomkruiper (Certhia brachydactyla) Deze boomkruiper is op eenjarige leeftijd geslachtsrijp. De broedtijd is van maart tot juli. Het nest wordt gebouwd van o.a. takjes, hier overduidelijk te zien. Vaak timmeren ze met die takjes, maar ook met mos of gras, een boomspleet dicht. Het vrouwtje legt vijf tot zeven witte, rood gespikkelde eieren, die in twee weken uitgebroed worden. Het mannetje helpt met het voeden. De jongen verlaten na twee weken het nest.

Boomkruiper (Certhia brachydactyla) Deze boomkruiper is op eenjarige leeftijd geslachtsrijp. De broedtijd is van maart tot juli. Het nest wordt gebouwd van o.a. takjes, hier overduidelijk te zien. Vaak timmeren ze met die takjes, maar ook met mos of gras, een boomspleet dicht. Het vrouwtje legt vijf tot zeven witte, rood gespikkelde eieren, die in twee weken uitgebroed worden. Het mannetje helpt met het voeden. De jongen verlaten na twee weken het nest.

Boomkruiper (Certhia brachydactyla) Heel af en toe vindt de kruiper kruipen maar niks, gaat dan niet snel genoeg. Dan wipt ie met beide pootjes los van de grond, uh, los van de boom, van a naar b.

Meerkoet (Fulica atra) Al weer bijna september is het, heb al heimwee naar dit soort plaatjes. De foto's zijn gemaakt in mei. Klopt wel want het vrouwtje broedt 22 dagen op de vier tot twaalf eieren die ze in april legt. De kuikens hebben zwarte veren, de witte voorhoofdsplaat ontstaat 40 tot 60 dagen na de geboorte. Al die tijd worden de kuikens door hun ouders verzorgd. Zij bedelen dan constant met piepende geluidjes om voer en zijn al vanaf een grote afstand te horen. 80 procent van de meerkoetkuikens sterft in het eerste jaar na de geboorte. Van de jongen die het wel redden, overleeft slechts de helft het daaropvolgende jaar. De populatie kan dit echter goed hebben, het gaat in Nederland heel goed met deze koet.

Meerkoet (Fulica atra) Al weer bijna september is het, heb al heimwee naar dit soort plaatjes. De foto's zijn gemaakt in mei. Klopt wel want het vrouwtje broedt 22 dagen op de vier tot twaalf eieren die ze in april legt. De kuikens hebben zwarte veren, de witte voorhoofdsplaat ontstaat 40 tot 60 dagen na de geboorte. Al die tijd worden de kuikens door hun ouders verzorgd. Zij bedelen dan constant met piepende geluidjes om voer en zijn al vanaf een grote afstand te horen. 80 procent van de meerkoetkuikens sterft in het eerste jaar na de geboorte. Van de jongen die het wel redden, overleeft slechts de helft het daaropvolgende jaar. De populatie kan dit echter goed hebben, het gaat in Nederland heel goed met deze koet.

Grasmus (Sylvia communis) Een echt zangvogeltje is deze grasmus, wat zingt hij in het voorjaar wat af. En dat wil hij laten weten ook vandaar dat ie in de regel goed zichtbaar bovenin een tak of struik zit. De eerste Grasmussen bereiken Nederland meestal half april, in recente jaren ook wel iets eerder. Doortrek, deels van Scandinavische en Duitse vogels, kan plaatsvinden tot eind mei. Vanaf begin juli treden ongerichte verplaatsingen op die vanaf eind juli overgaan in gerichte trek. Eind augustus en begin september is de wegtrek grotendeels voorbij, op wat laatkomers tot in oktober na.

Grasmus (Sylvia communis) Een echt zangvogeltje is deze grasmus, wat zingt hij in het voorjaar wat af. En dat wil hij laten weten ook vandaar dat ie in de regel goed zichtbaar bovenin een tak of struik zit. De eerste Grasmussen bereiken Nederland meestal half april, in recente jaren ook wel iets eerder. Doortrek, deels van Scandinavische en Duitse vogels, kan plaatsvinden tot eind mei. Vanaf begin juli treden ongerichte verplaatsingen op die vanaf eind juli overgaan in gerichte trek. Eind augustus en begin september is de wegtrek grotendeels voorbij, op wat laatkomers tot in oktober na.

Grasmus (Sylvia communis) Nog eens de grasmus. Niet veel kleur. Maar de witte keelvlek samen met zijn gedrag maken het een makkelijk herkenbaar vogeltje in de zomer.

Heggenmus (Prunella modularis) Deze foto, vlug gemaakt door het raam, is niet zo scherp maar brengt toch iets bijzonders goed in beeld. Dat iets gaat over het liefdesleven van de heggenmus, over sex. Het vrouwtje verleidt op de foto een mannetje door zich aan te bieden. En wel op zo'n manier dat het mannetje eerst de gelegenheid krijgt eventueel zaad van een rivaal uit de cloaca te pikken. Daarna krijgt ie de gelegenheid om te paren. Mevrouw heeft op die manier weer een mannetje zo ver gekregen om haar te volgen in het broedproces en later ook mee te helpen om de kleintjes te voeren. De heggenmus heeft zo een behoorlijk vrij sexleven met als voordeel dat meerdere mannetjes een broedsel verzorgen. Wel slim eigenlijk toch? En veel vriendelijker dan bijvoorbeeld bij leeuwen en beren, die willen gerust eerst andermans pubs doden om aan de beurt te komen om zo hun eigen genen te verspreiden.

Heggenmus (Prunella modularis) Het bijzondere sexleven van de heggenmus werkt prima. In onze streek komen ze veel voor. Hier een jonge vogel onder onze kersenboom. De foto is gemaakt best al vroeg in het voorjaar, op 27 april.

Heggenmus (Prunella modularis) Zo zien we de heggenmus het liefst. Want dan horen we ook zijn leuke liedje. Bovendien is het dan voorjaar. Want de heggenmus is een van de eerste zangers die het voorjaar opluistert.

Heggenmus (Prunella modularis) Deze heggenmus vind ik er niet goed uit zien, ben er niet gerust op. De foto is in orde, gemaakt in september bij lekker weer. Maar de heggenmus zit veel te dik vind ik, kop diep ingetrokken. Vrees dat ie niet goed in zijn vel zit, dat ie ziek is?

Houtduif (Columba palumbus) Al jaren woont er een stelletje houtduiven in mijn tuin. Niet iedereen is daar blij mee maar ik vind het eigenlijk wel leuk. Ook dit jaar worden er jongen groot gebracht. Hier zie je ma, of pa, met twee kleuters naar iets eetbaars zoeken in de schaduw van de grote conifeer. De jongen missen nog de kenmerkende witte band in de nek. Ook de snavel is nog niet af.

Houtduif (Columba palumbus) Een familieband, dat meen ik te herkennen als ik deze twee jongelingen zie rondlopen in de tuin. Geheel geen agressiviteit, gewoon lekker samen wat lopen zoeken naar iets eetbaars. Gezellig dicht bij elkaar.

Houtduif (Columba palumbus) Een familieband, dat meen ik te herkennen als ik deze twee jongelingen zie rondlopen in de tuin. Geheel geen agressiviteit, gewoon lekker samen wat lopen zoeken naar iets eetbaars. Gezellig dicht bij elkaar.

Linde (Tilia) Eens wat anders dan een vogel of beestje, een boom, een linde. Niet zomaar een boom, je herkent hem vast wel, de Moeierboom op de markt van Etten-Leur. Stond pas nog in de krant. Ik las daar dat ie ca. 350 jaar oud zou zijn. Of dat waar is kan niemand met zekerheid zeggen, want de leeftijdsbepaling wordt bemoeilijkt doordat de boom hol is van binnen en het dus niet mogelijk is om de jaarringen te tellen. In Boxmeer schijnt een linde te staan die naar schatting 450 jaar oud is: sommigen beweren dat die boom wel meer dan 1000 jaar oud kan zijn, maar deskundigen houden het op 400 tot 500 jaar. Ik probeer me dat voor te stellen, een boom van 350 jaar, ik heb er moeite mee, vind 350 jaar echt wel lang. Hoop dat ie er nog heel lang gezond zal staan.

Holenduif (Columba unas) De boeren zijn hun voerkuilen weer aan het opmaken. Er wordt weer volop mais van het land gereden. Al die maisresten, al dat voer, dat moet toch een feest zijn voor o.a. deze holenduiven zou je denken. Is dat ook aan de populatiegrootte te herkennen?

Boerenzwaluw (Hirundo rustica) Wie heeft er deze week nog eentje zien vliegen hier bij ons? Of zijn ze allemaal weer vertrokken naar Afrika. Ze vliegen de Sahara door dacht ik. Dat vliegen gaat als vanzelf, razend snel ook. Maar toch is het geen vanzelfsprekendheid dat ze hun wintergebied gezond bereiken. Slecht weer kan veel kwaad aanrichten.

Boerenzwaluw (Hirundo rustica) Geweldige vliegers zijn het die zwaluwen. Moet ook wel om met succes de insecten uit de lucht te kunnen plukken. Die insecten vliegen alle kanten op en daarom moet de zwaluw heel wendbaar zijn. Dat wenden doen ze uiteraard met de staart. Hier wordt dat richtingsroer flink ingezet. Mooi is te zien dat dat roer nog een beetje versierd is met witte stippen. De lange buitenveren zijn heel kenmerkend voor deze soort.

Kievit (Vanellus vanellus) Het gaat niet goed met een van onze bekendste weidevogels, de Kievit. Vanaf halverwege de jaren 90 neemt het aantal broedende Kieviten in ons land in rap tempo af. In de periode 2005-2014 zelfs met bijna 5 procent per jaar. Daarom werd 2016 door Sovon en Vogelbescherming Nederland uitgeroepen tot het Jaar van de Kievit. De laatste schatting van het aantal broedparen ligt tussen de 110.000-160.000 broedparen. Er zijn sterke aanwijzingen dat steevast te weinig Kievitkuikens hun eerste weken overleven. Daarom moet er meer kennis over het broedsucces en beschermingsmaatregelen om dat te vergroten worden verzameld.

Kievit (Vanellus vanellus) In ochtendlicht.

Watersnip (Gallinago gallinago) Oktober is een prima maand om een watersnip tegen te komen. Het aantal trekvogels is dan het grootst in ons land. Doortrekkende Watersnippen zijn afkomstig uit een gebied dat tot diep in Rusland reikt. Een deel overwintert bij ons, de meeste trekken door naar de Britse Eilanden en Zuidwest-Europa. Watersnippen verschijnen in gebieden met ondiep water, modderige plekken en veel dekking. De aantallen zijn het hoogst van half september tot half november en in maart en begin april. Tijdens vorst trekt een deel weg terwijl de rest open water opzoekt, bijvoorbeeld kwelplekken of beken.

Watersnip (Gallinago gallinago) Deze foto is genomen in oktober, het betreft hier dus zeker geen baltsvlucht. Die baltsvlucht van dit leuke gedrongen water/modder-vogeltje is bijzonder. In die zin dat in het voorjaar de watersnip een herkenbare baltsvlucht vertoont. Hij laat zich dan geleidelijk omlaag vallen met wijd verspreidde staartveren. Hierbij klinkt een eigenaardig geluid dat veroorzaakt wordt door het flapperen van de staartveren en dat een beetje lijkt op het blaten van een geit. In sommige streken noemen ze de vogel daarom ook wel hemelgeit. Met deze acties imponeert hij de vrouwtjes en zijn mannelijke concurrenten. Op de foto is de korte staart te zien, de vleugeltekening en uiteraard de lange snavel.

Watersnip (Gallinago gallinago) Een typische habitat voor de watersnip. Immers, de lange snavel van de watersnip heeft zachte grond nodig om in te boren. Daarom nestelen watersnippen alleen in natte graslanden op veengronden, gemaaide rietlanden en in natte hei-arme terreinen. Helaas heeft de ontwatering door de landbouw dramatische vormen aangenomen. Die lange snavel werkt echter niet op droge en zo harde grond. Bovendien is het bodemleven in die droge harde grond verdwenen. Hierdoor neemt de soort in ons land al vele tientallen jaren in aantal af en komt hij in boerenland alleen voor indien het waterpeil kunstmatig hoog gehouden wordt. De ooit forse Nederlandse broedpopulatie, die rond 1970 mogelijk 10.000 paartjes telde, is gedecimeerd en de soort is verdwenen uit grote delen van het land.

Watersnip (Gallinago gallinago) Net als bij duiven staan de ogen midden op de zijkant van de kop. Zo kunnen ze goed rondom zien, zowel naar voren, naar boven, naar achteren, naar beneden. Dat is nodig om predatoren tijdig op te merken. Met de erg lange snavel peuteren ze diertjes uit de modder. Die snavel is een behendig instrument. De snip kan de snavelpunt bewegen, gebruiken als een knijper. De snavel bezit ook sensoren om diep in de modder het verschil te kunnen meten tussen modder, steentjes en beestjes.

Ree Altijd leuk om op je wandeling een ree te zien. Meestal hebben ze jou al geroken eer je ze gezien hebt en hebben ze zich al verborgen. Maar af en toe kan er snel een foto worden gemaakt waarbij je wordt bestudeerd waarna snel het reeënpad gekozen wordt.

Ringmus (Passer montanus) Sommige vogels voelen zich thuis in een dichte struik. Ze voelen zich daar veilig omdat ze goed verborgen zitten. Ze hebben jou veel eerder gezien dan jij hem. Maar soms heb je aan weinig vogel genoeg om te zien met welke rakker je te maken hebt. Zoals hier. Zie je hem en herken je hem?

Zwartstipvlinder (Agrochola lota) Deze nachtvlinder kun je nu in de schemering en de nacht tegen komen. De zwarte stip die in de naam genoemd wordt is overduidelijk te zien. Die stip zit in de binnenste lob van de niervlek, zo noemen de vlindermensen dat gebied, die ring, waar de stip te zien is. Ook zie je onderaan een gele streep met aangrenzend een bruin rode streep. Die lijnen noemen ze de golflijn. Zo zijn er nog meer gebieden en eigenschappen in het kleed gedefinieerd bij de nachtvlinders. De rups eet zich vol met bladeren van wilg, populier en els.

Tweelijnmot (Hypsopygia glaucinalis) Dit is een kleine nachtvlinder, een micro, geen macro. De nachtvlinders worden namelijk onderverdeeld in deze twee hoofdgroepen. Er zijn meer leuke dan lelijke micro's. Binnen de macro's zijn er best veel nogal saai gekleurde vlinders. Deze micro is best makkelijk te vinden in een vlinderboek. De twee gele lijnen zijn uniek en worden wel teruggevonden in het boek. Daarnaast komen deze twee lijnen ook nog eens in de naamgeving terug. Deze glaucinalis is bij ons best algemeen te vinden.

Tweelijnmot (Hypsopygia glaucinalis) Hier hangt het kleine motje, de vleugeltjes zijn maar ca. 12 mm groot, ondersteboven aan de buitenlamp. Knap dat ie zich zo vast kan houden. Het achterlijfje wordt gekromd omhoog gehouden, dat doen wel meer motjes. Het motje komt af op licht, niets bijzonders voor nachtvlinders. Toevallig behoort deze hypsopygia tot de familie van de 'lichtmotten' de 'Pyrailidea'.

Triangelmot (Hypsopygia costalis) De tweelijnmot heeft een familielid waarbij in het dna enkele eiwitjes op een iets andere plaats zijn terecht gekomen. Daardoor werd de tweelijn een andere soort binnen deze familie. Een mooier motje omdat er meer kleur in zit, meer geel in zit, en ook de rood paarse tint is duidelijker aanwezig. Ook dit motje houdt het kontje iets omhoog.

Triangelmot (Hypsopygia costalis) Het triangelmotje komt op licht af. Zo landde dit motje op de muur dicht bij de buitenlamp. De vleugels mooi gespreid, de antennes kenmerkend naar achteren in rust gelegd. Frappant hier is te constateren dat het motje een medereiziger met zich mee draagt. Een klein mijtje, een heel klein spinachtig insectje. Ik begrijp niet goed dat dit beestje zich staande kan houden op die bewegende vleugeltjes van het motje. Want ik neem aan dat het mijtje als passagier mee kwam en niet vanaf onze muur op het motje kroop.

Rosse grutto (Limosa lapponica) Een rosse grutto haalde onlangs het wereldnieuws. Niet deze die ik in mei in Zeeland fotografeerde maar een gezenderde soortgenoot die in Alaska genoot van het vele licht in de lange dagen daar. Toen de dagen daar weer korter werden ging deze rosse grutto op reis naar een plek waar op dat moment weer langdurig daglicht aanwezig was. Zo vestigde deze rosse grutto een nieuw wereldrecord langste non-stop-vlucht. De mooie vogel vloog in 11 dagen maar liefst 12.000 km, van Alaska naar Nieuw Zeeland. Hoe knap kan de schepping zijn! Het geeft ook aan dat we er niet zijn met alleen een goed beschermde Pannenhoef, nee, de schepping heeft een goed beschermde hele wereld nodig. Zie maar hoeveel ruimte zo'n eenvoudige steltloper al nodig heeft.

Schapenteek (Ixodes ricinus) Boswachter Erik de Jonge van Brabants Landschap noemde in de krant deze week dit insect de Brabantse grizzly. Nou een beer is dit kleine misbakseltje zeker niet maar griezelig is het echt wel. Dat vanwege uiterlijk en gedrag. Daarbij kan de spinachtige griezel, een van de acht poten is afgebroken, ook nog eens een soms dodelijke bacterie bij zich dragen dat aan ons kan worden overdragen; iedereen kent natuurlijk de ziekte van Lyme. De teek heeft geen ogen, belangrijke sensoren zitten in de poten, vooral op warmte wordt gereageerd. Op de foto een volwassen vrouwtje dat ik in mei in mijn auto vond toen ik terug kwam van een boswandeling. Heb ze op een plastic bekertje gezet en gefotografeerd. Alleen vrouwtjes kunnen zich in ons vlees vastbijten om een slok bloed te drinken. Daarbij pompen ze hun achterlijf bol vol; gelukkig heeft dit vrouwtje mij niet gebeten, haar tank achteraan is nog plat en dus leeg. Voordat een teek volwassen is moet het insect driemaal vampier spelen. Met het opgezogen bloed kan het insect dan steeds een levensfase volgroeien. Dat kan jaren duren; een teek kan gemakkelijk een jaar overleven zonder vers eten, zonder vers bloed! Op de foto is de steeknaald, de opzuigmond, goed te zien, omringd door twee hulppalpen. Die naald heeft weerhaakjes en moet na een beet op een juiste manier uit onze huid worden verwijderd anders breekt ie af en blijft in de huid achter. Doe dat dezelfde dag van de beet nog want dan overleeft in de regel de borrelia-bacterie niet mocht die in de teek aanwezig zijn geweest. Neem het serieus en controleer je steeds na een echte boswandeling in het tekenseizoen.

Wachtervlinder (Eupsilia transversa) De Engelsen noemen deze nachtvlinder 'the satellite', dit vanwege de twee stipjes naast de kleine niervlek op de voorvleugel; met wat fantasie zie je en planeet met twee manen. Die niervlek kan verschillend van kleur zijn, van geheel wit tot oranje. De vlinder laat best veel kleurdetails zien, je moet wel goed daarnaar willen kijken. Deze mot is best algemeen. De volgevreten rups verandert in vlinder rondom augustus. Vliegt dan rond van september tot november, verstopt zich in de grond om te overwinteren en kan in het voorjaar van januari tot mei nog eens rondvliegen om voor nageslacht te zorgen.

Witstipgrasuil (Mythimna albipuncta) Veel mensen weten dat bijvoorbeeld de kramsvogel een trekvogel is, maar hoeveel weten dat er ook nachtvlinders zijn die trekken, die honderden kilometers met hun fragiele vleugeltjes afleggen? Deze witstip, die als rups allerlei grassen lust, is zo'n trekvlinder. Niet over hele grote afstanden dacht ik maar hier bij ons vind je geen rupsen, die vreten zich meer zuidelijk vol. De vlinder zien we daarentegen best wel een keer hier. Waarom dat getrek, waarom zich zo moe maken, het is me niet helemaal duidelijk. Ik vond deze op het raamkozijn dicht bij de buitenlamp.

Zilverplevier (Pluvialis squatarola) Ben je wellicht pas nog in Zeeland geweest, grote kans dat je deze soort daar gezien hebt. Zilverplevieren zijn het hele jaar in ons land aanwezig, de laagste aantallen zie je in juni en juli. De najaarstrek begint al in juli en houdt pas op in december. In Zeeland vind je er wel minder dan in de Waddenzee. Je kunt ze in Zeeland tot aan Bergen op Zoom goed aantreffen. In totaal kunnen er wel 80.000 in Nederland overwinteren. Ik denk dat deze een eerstejaars vogel is.

Paarse Strandloper (Calidris maritima) Mocht je bij het krieken van de dag, in de maanden november tot april, op een stenige dijk lopen, bijvoorbeeld bij Westkapelle, dan zou je deze watervogel zo kunnen vinden. Hier zit de vogel verscholen tussen de basaltstenen te wachten op het goede tij om langs de waterkant naar eten te gaan zoeken. Deze strandloper moet het echt hebben van zout water en stenige kustbiotopen. Ze zijn niet talrijk, slechts enkele honderden bezoeken als wintergast ons land. In het verenkleed zijn paarse tinten te herkennen.

Paarse Strandloper (Calidris maritima) Eenmaal wat uitgerust gaat de paarse strandloper met de vrij korte pootjes op stap om liefst wat kleine schaaldiertjes te scoren. Ze zijn vrij mak, als je je heel rustig houdt komen ze soms best dicht bij. Komt vast omdat ze in de zomer wonen in rotsachtige gebieden langs de kusten van Scandinavië waar ze weinig mensen en vijanden zien. Daar bouwt het mannetje een nest van plantaardig materiaal op de bodem van een klein kuiltje. In het zomerkleed is de rug getekend met oranjebruine vlekjes en zijn de poten grijsgroen van kleur. Hier in de winter is de bovenzijde grauwer, terwijl de poten in deze periode enigszins geel van kleur zijn. In de vlucht komt de vogel donker over, waarbij de witte staartzijden en de witte vleugelstreep opvallen.

Papegaaitje (Chloroclysta siterata) Wie noemde nu een nachtvlindertje toch een papegaaitje? Nou, men weet dat niet. In een vlinderboek, geschreven begin vorige eeuw, werd deze naam al gebruikt. De achtergrond van deze naam blijft onduidelijk. De latijnse naam kan wel als volgt worden geduid; Chloroclysta: khloros is groenachtig geel en kluzo is wegwassen. Dit slaat op het vluchtige karater van de groenige kleuren van dit genus. Siterata: siteros is behorende bij het graan. De kleur van graan verandert van groen naar geel als het rijper wordt. De kleur van de vleugels van deze soort doen dat ook als de vlinder dood is. Hoe dan ook, dit vlindertje, dat nu bij je buitenlamp zou kunnen zitten, laat mooie kleuren zien.

Papegaaitje (Chloroclysta siterata) Niet alleen de naamgeving is wat apart bij deze nachtvlinder. Ook de manier hoe het achterlijf in rust gehouden wordt is niet standaard. Bovendien staan op de rugzijde twee kammetjes rechtop. Het is niet uniek bij nachtvlinders maar zeker niet de standaard. Ook het soort bolvormige uiteinde van het achterlijf is heel opvallend. Dit papegaaitje zat op de muur bij de buitenlamp, ik heb de muur bij het na bewerken wat plat gelegd zodat bedoelde eigenschappen beter te zien zijn.

Papegaaitje (Chloroclysta siterata) Niet alleen de naamgeving is wat apart bij deze nachtvlinder. Ook de manier hoe het achterlijf in rust gehouden wordt is niet standaard. Bovendien staan op de rugzijde twee kammetjes rechtop. Het is niet uniek bij nachtvlinders maar zeker niet de standaard. Ook het soort bolvormige uiteinde van het achterlijf is heel opvallend. Dit papegaaitje zat op de muur bij de buitenlamp, ik heb de muur bij het na bewerken wat plat gelegd zodat bedoelde eigenschappen beter te zien zijn.

IJsvogel (Alcedo atthis) Parmantig zit meneer op de speciaal voor hem klaargezette stok langs de Aa of Weerijs en neemt even de tijd om eens goed de omgeving op te nemen. Weet je een plek waar een ijsvogel met regelmaat naar visjes komt speuren dan wil het best wel eens lukken om een zitstok te plaatsen. Bijvoorbeeld bij een stukje ondiep water waar wat jonge visjes willen genieten van het iets warmere water daar. De stok een beetje schuin boven het water zetten en op flinke afstand afwachten maar. We zien hier een volledig zwarte snavel, zowel boven- als ondersnavel. Dan is er sprake van een mannetje; het vrouwtje heeft immers duidelijk rood in de ondersnavel.

IJsvogel (Alcedo atthis) Wat is ze mooi nietwaar? Het is een 'ze' een vrouwtje want er zit rood in de ondersnavel. Maar of de eigenaar van deze tuinlamp ook blij met haar was, betwijfel ik. Ze zit namelijk bij de tuinvijver; als dat maar goed gaat.

IJsvogel (Alcedo atthis) Je kon er op wachten. De kleine goudwinde in de tuinvijver is geen partij voor deze machtige visser. Kleine goudwinde schrijf ik maar voor dit vogeltje is het eigenlijk een joekel. Ongelooflijk hoe relatief groot de prooien kunnen zijn. Hoe agressief moeten die maagzuren wel niet zijn want het oplossen en verteren gaat verrassend snel. De ijsvogel heeft geen zin in gespartel in slokdarm en maag. Daarom moet eerst de vis tot de orde worden geroepen. De wrede vogel slaat daarom eerst de kop van de vis een aantal keren hard tegen de lamprand en slingert de vis meermaals krachtig heen en weer. De vis geeft zijn weerstand begrijpelijkerwijs op en verdwijnt met de kop altijd eerst richting de donkere verteertunnel.

IJsvogel (Alcedo atthis) Je kon er op wachten. De kleine goudwinde in de tuinvijver is geen partij voor deze machtige visser. Kleine goudwinde schrijf ik maar voor dit vogeltje is het eigenlijk een joekel. Ongelooflijk hoe relatief groot de prooien kunnen zijn. Hoe agressief moeten die maagzuren wel niet zijn want het oplossen en verteren gaat verrassend snel. De ijsvogel heeft geen zin in gespartel in slokdarm en maag. Daarom moet eerst de vis tot de orde worden geroepen. De wrede vogel slaat daarom eerst de kop van de vis een aantal keren hard tegen de lamprand en slingert de vis meermaals krachtig heen en weer. De vis geeft zijn weerstand begrijpelijkerwijs op en verdwijnt met de kop altijd eerst richting de donkere verteertunnel.

IJsvogel (Alcedo atthis) Je kon er op wachten. De kleine goudwinde in de tuinvijver is geen partij voor deze machtige visser. Kleine goudwinde schrijf ik maar voor dit vogeltje is het eigenlijk een joekel. Ongelooflijk hoe relatief groot de prooien kunnen zijn. Hoe agressief moeten die maagzuren wel niet zijn want het oplossen en verteren gaat verrassend snel. De ijsvogel heeft geen zin in gespartel in slokdarm en maag. Daarom moet eerst de vis tot de orde worden geroepen. De wrede vogel slaat daarom eerst de kop van de vis een aantal keren hard tegen de lamprand en slingert de vis meermaals krachtig heen en weer. De vis geeft zijn weerstand begrijpelijkerwijs op en verdwijnt met de kop altijd eerst richting de donkere verteertunnel.

Bruine herfstuil (Agrochola circellaris) Deze nachtvlinder heeft de meeste broers en zussen in ons land. Immers, het is een uil, een Noctuidae, en dat is de grootste familie nachtvlinders bij ons. In Nederland komen ca. 350 soorten voor, wereldwijd zijn het er ietsjes meer namelijk ca. 11.800 soorten. Normaliter worden in rusthouding de vleugels dakvormig boven het lichaam gevouwen. Bijna allemaal hebben ze uilvlekken in hun kleed; een niervlek met lobben, een ringvlek, een tapvlek(hier niet te zien). Daarnaast zijn er nog meer kenmerkende tekeningen. Hier zijn er verschillende mooi te zien door een soort bruin randje. Niet altijd zijn de kenmerken zo mooi zichtbaar. Deze bruine herfstuil vliegt van september tot eind november rond.

Roodborst (Erithacus rubecula) Dit is de laatste weken mijn tuinvriendje. Als ik even in de tuin werk, bijvoorbeeld wat bladeren weg hark, dan komt vrijwel meteen dit roodborstje me gezelschap houden. Tot op wel 2 meter nadert het vogeltje me en volgt mijn werkzaamheden aandachtig. In de hoop dat ik wat insecten bloot werk neem ik aan. Ik vroeg nog of ie tevreden was met mijn tuin maar ik kreeg geen antwoord. Komt misschien omdat ie mij niet verstaat want het is misschien wel een wintergastje dat pools of russisch praat.

Roodborst (Erithacus rubecula) Dit is de laatste weken mijn tuinvriendje. Als ik even in de tuin werk, bijvoorbeeld wat bladeren weg hark, dan komt vrijwel meteen dit roodborstje me gezelschap houden. Tot op wel 2 meter nadert het vogeltje me en volgt mijn werkzaamheden aandachtig. In de hoop dat ik wat insecten bloot werk neem ik aan. Ik vroeg nog of ie tevreden was met mijn tuin maar ik kreeg geen antwoord. Komt misschien omdat ie mij niet verstaat want het is misschien wel een wintergastje dat pools of russisch praat.

Geelbruine herfstuil (Agrochola macilenta) De vliegtijd van deze nachtvlinder loopt nu op zijn einde; dus nu nog even goed opletten bij je buitenlamp want ze komen soms op licht af zoals deze bij ons deed. Duidelijk weer een vlinder uit de uilenfamilie. Je kan zeggen, die lijken allemaal veel op elkaar. Dat is zo als je oppervlakkig kijkt, kijk je secuur dan zie je kenmerkende verschillen. Zo is deze vlinder bijvoorbeeld te onderscheiden door de smalle roodachtige afzetting langs de lichte golflijn, de laatste lijn onder in de voorvleugel. Die golflijn loopt vrijwel geheel recht, maar vlak bij de voorrand bevindt zich een Z-vormige verspringing.

Slechtvalk (Falco peregrinus) Ben je op een grote open vogelrijke plaats, zoals bijvoorbeeld de Bleeke Heide bij Chaam of zoals hier bij de Schakerloopolder op het eind van de Oesterdam net op Tholen, zoek dan met de kijker, of liever nog met de telescoop, goed de verte af. Best kans namelijk dat je zoals hier op grote afstand een slechtvalk ziet zitten. De valk zit hier zeker op 250 meter afstand en voelt zich daar op zijn gemak, kan zo wel uren lang op zo'n plaats blijven zitten om uit te buiken.

Roodborst (Erithacus rubecula) Mijn tuinvriendje is er nog. Hier twee foto's waarbij de leuning van de tuinbank wordt gebruikt. Wilde slechts een foto plaatsen maar kon zelf niet opmaken wat de mooiste van deze twee was, daarom maar beide geupload. Welk plaatje heeft je voorkeur, vooraanzicht of wat zijaanzicht?

Roodborst (Erithacus rubecula) Mijn tuinvriendje is er nog. Hier twee foto's waarbij de leuning van de tuinbank wordt gebruikt. Wilde slechts een foto plaatsen maar kon zelf niet opmaken wat de mooiste van deze twee was, daarom maar beide geupload. Welk plaatje heeft je voorkeur, vooraanzicht of wat zijaanzicht?

Herfst-rietboorder (Rhizedra lutosa) Zo eind november kom je niet veel nachtvlinders meer tegen. Er vliegen nu nog 10 tot 20 nachtvlinders rond. Ook deze mooie herfst-rietboorder vliegt op zijn laatste dagen. Ik vind dit een heel mooi exemplaar en dat is geen vanzelfsprekendheid. Immers, al dat gevlieg brengt schade aan de tere vleugels. Het maakt dus veel uit in welke conditie een vlinder bij je buitenlamp wil aankloppen. Is ie vers, is ie oud, heeft ie veel of weinig geleden, het is in de regel op te maken uit de netheid van zijn jas. Herfst-rietboorders kunnen flink verschillen in grootte. Meestal zijn ze echt fors, zoals deze, goed te zien op de foto waarbij ik een liniaaltje naast het diertje hield.

Herfst-rietboorder (Rhizedra lutosa) Zo eind november kom je niet veel nachtvlinders meer tegen. Er vliegen nu nog 10 tot 20 nachtvlinders rond. Ook deze mooie herfst-rietboorder vliegt op zijn laatste dagen. Ik vind dit een heel mooi exemplaar en dat is geen vanzelfsprekendheid. Immers, al dat gevlieg brengt schade aan de tere vleugels. Het maakt dus veel uit in welke conditie een vlinder bij je buitenlamp wil aankloppen. Is ie vers, is ie oud, heeft ie veel of weinig geleden, het is in de regel op te maken uit de netheid van zijn jas. Herfst-rietboorders kunnen flink verschillen in grootte. Meestal zijn ze echt fors, zoals deze, goed te zien op de foto waarbij ik een liniaaltje naast het diertje hield.

Nieuwe vleugels bij de Oesterdam Ik schrok me kapot. Vorige week woensdag reed ik nog eens naar de Oesterdam in de hoop weer eens wat leuke vogels te kunnen spotten. Dat pakte anders uit. Vleugels genoeg daar in de lucht, echter geen eentje van een vogel. Heel de dijk stond vol met auto's. Op een enkeling na allemaal Belgen. Allemaal kitesurfers. De horizon liet tientallen grote vliegers zien. Op internet vond ik een verklaring; er is daar een nieuwe kitesurfeschool gevestigd. Dat dat daar wordt toegestaan, waarom hier waar het wad voor vogels bij droogvallen zo belangrijk is, waarom niet op plaatsen met dieper water waar nauwelijks vogels zitten; dat moest ik denken. Kortom, de vogelliefhebber heeft er weer een spotplaats minder door, vogels hebben een foerageerplaats minder. Heel jammer, of zie ik het verkeerd?

Frater (Linaria flavirostris) Je denkt misschien 'het is maar een saai soort musje' maar vergis je niet. Voor vogelliefhebbers is dit best een speciale foto. Immers het is een fratertje, een relatief klein vinkje dat wat weg heeft van een barmsijsje. Ik spotte enkele van deze zeldzame wintergastjes bijna tien jaar terug op de stenen dijk van de Oesterdam. In een tijd dat daar nog geen kitesurfers te bekennen waren en toen er nog wat kruiden groeiden tussen de stenen. Ik bewaar de foto goed want ik vrees dat het een van de laatste waarnemingen daar is geweest van deze soort. Misschien dat ze de Waddeneilanden nog wel eens in heel kleine aantallen aan doen maar zouden ze nog in Zeeland worden gezien? Wie heeft daar kennis van?

Frater (Linaria flavirostris) Op Waarneming.nl zag ik dat vorig jaar op de Oesterdam nog een zestal fratertjes gezien zijn. In 2018 ook nog enkele en daarvoor meerdere jaren geen enkel exemplaar. Blijft een best bijzondere waarneming die vooral de vogelliefhebber een plezier doet. Mooi hier te zien dat ze het zaad van een oeverplantje tussen de dijkstenen graag lusten.

Frater (Linaria flavirostris) Op Waarneming.nl zag ik dat vorig jaar op de Oesterdam nog een zestal fratertjes gezien zijn. In 2018 ook nog enkele en daarvoor meerdere jaren geen enkel exemplaar. Blijft een best bijzondere waarneming die vooral de vogelliefhebber een plezier doet. Mooi hier te zien dat ze het zaad van een oeverplantje tussen de dijkstenen graag lusten.

Najaarsspanner (Agriopis aurantiaria) Hooguit een tiental nachtvlinders zul je op dit moment nog hier kunnen aantreffen denk ik. Daaronder deze najaarsspanner. De naam doet dat al vermoeden maar ook deze nachtvlinder is nu zo goed als gestopt met rondvliegen. Elk jaar zien we maar één generatie. Het eitje overwintert en in april tot juni is daaruit een rups gekomen die zich dik eet op diverse loofbomen. Begin oktober vind het wonder plaats, de rups wordt tot vlinder omgebouwd. Dit is er eentje uit de grote familie van de spanners. De spanners houden op een enkeling na altijd de vleugels volledig gespreid zoals hier.

Najaarsspanner (Agriopis aurantiaria) Als je in de vroege nacht de omgeving van de buitenlamp afzoekt en de deur even open laat staan kan het gebeuren dat een nachtvlinder naar binnen vliegt. Zo hield deze najaarsspanner even pauze in het portaaltje achter de buitendeur. Zo op het witte stukwerk komt de vlinder weer heel anders over.

Wie herkent dit kunstwerk?

Dagpauwoog (Aglais io) Eergisteren haalde ik mijn winterbanden voor de dag. Die staan in mijn tuinschuurtje op een standaard met hoes erover. Toen ik mijn laatste band naar buiten droeg en bij de andere drie zette, zag ik op de grond een vlinder fladderen, eentje die ik niet een twee meer verwachtte zo begin winter. Het was een springlevende dagvlinder, een hele mooie ook nog, een dagpauwoog. De dagvlinder moet tussen de banden hebben gezeten concludeer ik. In het schuurtje vond ik daarna nog een exemplaar, wel dood deze keer. Van de dode vlinder fotografeerde ik het oog in de bovenvleugel. Knap hoe al die schubjes precies weten welke kleur ze moeten worden.

Dagpauwoog (Aglais io) Vorige week vond ik in mijn schuurtje een dood en een levend exemplaar. Die laatste deed ik in een potje, nam hem mee naar ons portaaltje waar ik hem op het stukwerk kon fotograferen. Van internet leer ik dat de waarneming in de winter niet ongewoon is, ik lees: Na de vliegtijd van maart tot en met september overwintert het volwassen dier op vochtige koele en beschutte plekken zoals in boomholtes, holen van zoogdieren, grotten en onderaardse spleten. Ook menselijke bebouwing is zeer geschikt als overwinteringsplaats en de vlinders kunnen worden aangetroffen in zolders, schuren, tuinhuisjes en kelders. Om zich te beschermen tegen vorst bevat het lichaam van de vlinder verbindingen die lijken op glycol en een op antivries gelijkende werking hebben.

Dagpauwoog (Aglais io) Ik heb de levende vlinder direct vanuit de kou voor mijn camera gezet en snel close up foto's gemaakt. Ik wist niet dat zo'n vlinder zoveel haartjes heeft staan op de ondervleugel en zelfs ook in het oog. Heeft dat te maken met het gegeven dat deze soort overwintert en dus goed aangekleed moet zijn om de kou te kunnen weerstaan? Ik had hiertoe de vlinder in een jampotje een nacht in de koelkast gezet. Het duurt dan even eer de vlinder weer is opgewarmd en die tijd wil ie een beetje roerloos blijven zitten. Na de fotosessie is ie weer naar mijn schuurtje verhuist in de hoop dat ie volgend voorjaar de voortplantingstaak gaat uitvoeren.

Kleine wintervlinder (Operophtera brumata) Best kans dat je deze kleine nachtvlinder nu bij je thuis op de muur of op het raam bij je buitenlamp aantreft. Heel algemeen is ie immers en op dit moment vliegt ie in flinke aantallen rond. Misschien heb je onlangs in de avond met de auto met licht aan nog gereden, grote kans dat je de vlinder dan hebt zien fladderen voor je auto. Het voorvleugeltje is maar ongeveer anderhalve centimeter groot. Dit is een mannetje, de vrouwtjes hebben namelijk geen vleugels, kunnen alleen maar wat rondkruipen op een boomstam.

Kleine wintervlinder (Operophtera brumata) Op zich een ongewone houding voor dit lid van de spannersfamilie. Immers, spanners houden de vleugel in de regel geheel gespreid. Maar nu is een keer de onderkant van de vleugels en het lijfje goed te zien.

Grote wintervlinder (Erannis defoliaria) Mijn vorige foto's lieten de kleine wintervlinder zien. Je zult denken, een kleine, dan zal er ook wel een grote zijn. Nou dat klopt en die grote zit vandaag op het raam van mijn buitendeur. Dicht bij de buitenlamp en dat is natuurlijk geen toeval. De grote is niet alleen groter maar ik vind hem ook veel mooier. Straks toon ik de vlinder nog in volle glorie.

Grote wintervlinder (Erannis defoliaria) Deze grote wintervlinder komt meermaals op bezoek bij de buitenlamp. Hier rust ie op de muur en past wat kleur betreft wel bij de steenkleur. De kleur en tekening kunnen overigens best wel uiteen lopen. Deze algemene spanner vliegt van begin oktober tot eind december. Elk jaar plant zich maar een generatie voort. De voorvleugellengte is ca. 18-25 mm. Over de voorvleugel lopen meestal twee bruine of zwartachtige dwarsbanden die nogal onregelmatig van vorm zijn; meestal is ook een donkere centrale vlek aanwezig. De grondkleur varieert van gebroken wit tot oranjebruin.

Grote wintervlinder (Erannis defoliaria) Vlinders laten haast nooit hun ondervleugels zien. Die in de regel niet zichtbare vleugels zien er heel anders uit dan de bovenvleugels, gewoonlijk veel saaier. Hier geeft de grote wintervlinder een en ander prijs van zijn secundaire vleugels.

Grote wintervlinder (Erannis defoliaria) Toen ik een keer eind mei terug kwam van een wandeling in de Broskens en mijn jas uit deed viel er een rups op de grond. Ik zal wel tegen struiken gebotst zijn waarbij de rups los gestoten is waarna de rups zijn heil zocht in of tegen mijn kleding. Eenmaal opgeraapt wordt je natuurlijk nieuwsgierig, welke vlinder gaat hier uit komen? Ik kwam uit bij de grote wintervlinder, een heel algemene spanner. Het krommen, spannen, van het lijf is een specialiteit van de familie. Over bladeren lopen gaat hem heel goed af.

Conjunctie (Jupiter en Saturnus) Iets heel anders dan een vogel of een beestje. Zondagavond j.l. rond 19 uur, onder niet beste omstandigheden, heb ik geprobeerd om met mijn telelens het samengaan van Jupiter en Saturnus vast te leggen. Dit werd het resultaat. Een kans om het beter te doen deed zich tot nu niet voor, het werd namelijk direct na fotograferen bewolkt en dat is het tot nu gebleven. Ben toch wel tevreden omdat dit natuurverschijnsel toch wel te herkennen is. Jupiter, een joekel van planeet, een bolletje geen punt als bij een ster, en Saturnus als een kleiner bolletje met ring. Onmetelijke natuur c.q. schepping. Alhoewel, het is opgemeten. Als je 15000 maal de aarde rond fietst en op het gunstige moment al die afgelegde kilometers achter elkaar legt, dan kun je op Jupiter springen. Voor Saturnus moet je ongeveer tweemaal zo ver fietsen. Ik word een beetje klein als ik aan dit soort dingen denk.

Gegroefde lapsnuitkever (Otiorhynchus sulcatus) Heb mijn macro-stack-spullen nog eens voor de dag gehaald om deze snuitkever uitvoerig vast te leggen.

Gegroefde lapsnuitkever (Otiorhynchus sulcatus) Heb ook een vooraanzicht gemaakt.

Gegroefde lapsnuitkever (Otiorhynchus sulcatus) De snuit groter in beeld. Zie ik neusgaten, twee tanden?

Gegroefde lapsnuitkever (Otiorhynchus sulcatus) Nog een keer dit kevertje. Nu met een voor mij maximale macro van de onderkant van het pootuiteinde, de klauw. Enkele kenmerken zijn goed te zien. Ik zie de kogelgewrichten die maken dat de klauw alle kanten op gericht kan worden. Dan twee voetzolen, stootkussentjes. Op die kussentjes speciale beharing die naar ik meen uitwerken zoals een zuignapje, de platte haren kleven zo aan een oppervlak. Tenslotte een grote nagel die gesplitst is in twee sterke haken waarmee klimmen een eitje wordt.